امامان معصوم ((شیعه)) علیهم السلام اگر چه همواره در زندگانی تحت فشار حکومت های غاصب و ظالم و غیر خدایی بوده اند و جز امیرالمؤمنین علیه السلام آنهم در مدت زمان بسیار کمی موفق به تصدی مسئولیت اداره جامعه و تشکیل حکومت اسلامی نشده اند اما هیچگاه منافع شخصی خویش را بر مصلحت برتر - یعنی حفظ دین اسلام و مصون ماندن عقیده مردم ترجیح نمی دادند و پیوسته در صحنه های مختلف زندگی در این زمینه به رسالت الهی خویش به بهترین وجه عمل کرده اند.

عملکرد ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|امیرالمؤمنین علیه السلام)) در دوران 25 ساله حکومت خلفا بعد از ((حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله|رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم)) نمونه روشن و گویا این واقعیت است که آن حضرت با اینکه خلافت پس از رسول الله حق مسلم و قطعی و خدایی آن حضرت بوده است اما در عین حال در شرایطی که خودش فرموده همانند انسانی که استخوان در گلو و خار در چشمش باشد صبر می کرده است؛ ولی نگهبانی از آیین توحیدی مردم و حفظ عقاید جامعه را پیوسته به عنوان یک هدف اصلی تعقیب می کرده است سایر امامان شیعه نیز در دوران زندگانی خویش ارگ چه حاکمیت خلفاء جور و ظلم را قبلا معتقدند و پذیرا نبودند اما در عمل هیچگاه نمی گذاشتند ایمان و اعتقاد مردم دستخوش بازیهای سیاسی و تبلیغی بیگانگان و دشمنان واقع شود.

منابع :
نهج البلاغه،‌ خطبه 3