امامان معصوم شیعه اگر چه همواره در زندگانی خود تحت فشار حکومت‌های غاصب و ظالم بودند و جز
امیرالمؤمنین علی علیه السلام، آن هم تنها در مدت زمانی بسیار کوتاه، هیچ‌یک موفق به تصدی مسئولیت اداره جامعه و تشکیل حکومت اسلامی نشدند، اما هیچ‌گاه منافع شخصی خویش را بر مصلحت برتر، یعنی حفظ دین اسلام و مصون ماندن عقیده مردم، ترجیح ندادند و پیوسته در زندگی خود، در این زمینه به رسالت الهی خویش به بهترین وجه عمل کردند.
عملکرد امیرالمؤمنین علیه السلام در دوران 25 ساله حکومت
خلفای سه گانه بعد از رحلت
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نمونه روشن و گویایی از همین واقعیت است. امام علی با وجود اینکه خلافت پس از رسول الله حق مسلم و قطعی‌اش بود، اما در آن دوران به فرموده‌ی خودش همانند کسی که استخوان در گلو و خار در چشمش باشد صبر کرد؛ و نگهبانی از آیین توحیدی مردم و حفظ عقاید جامعه را پیوسته به عنوان یک هدف اصلی تعقیب فرمود.
سایر امامان شیعه نیز در دوران زندگانی خویش حاکمیت خلفای جور و ظلم را نپذیرفته بودند، اما در عمل هیچ‌گاه نگذاشتند ایمان و اعتقاد مردم دستخوش بازی‌های سیاسی و تبلیغی بیگانگان و دشمنان قرار گیرد.
منابع :
نهج البلاغه، خطبه 3
