الکتریسیته شدن اجسام بر اثر مالش اولین بار در دوران باستان مشاهده شد و تاریخ دقیق آن معلوم نیست؛ اما این یک تجربه عادی است که وقتی یک شانه کائوچویی سخت را با پارچه پشمی مالش دهیم شانه ریزه های کوچک کاغذ را جذب کند. در اثر مالش این دو جسم به یکدیگر (به عبارت دقیقتر ، در اثر ایجاد تماس نزدیک میان دوجسم) هم کائوچو و هم پشم خاصیت جدیدی پیدا می کنند؛ یعنی باردار می شوند. از این آزمایش برای معرفی مفهوم بار الکتریکی استفاده می شود. اما ، در این فرایند بار آفریده نمی شود، بار کل یا مجموع بارهای دو جسم هنوز همان قدر است که پیش از الکتریسیته دار شدن بوده است. اکنون با مطالعه فیزیک نوین می دانیم که ذره های باردار میکروسکوپی ، یعنی الکترونها ، از پشم به کائوچو منتقل می شوند، پشم را به طور مثبت و شانه کائوچویی را به طور منفی باردار می کنند.

بار، یکی از خواص اساسی و سرشتی ذره های بنیادی سازنده ماده است. در واقع ، تمام مواد از پروتون ، نوترون و الکترون درست شده اند و دوتا از این ذره ها بار دارند. گرچه در مقیاس میکروسکوپی ، ماده از تعداد بسیار زیادی ذره باردار درست شده است ولی در مشاهدات ماکروسکوپی نیروهای الکتریکی قوی وابسته به این ذره ها کاملا از نظر پنهان است. دلیل این مطلب آن است که دو نوع بار مثبت و منفی وجود دارد و در یک قطعه ماده معمولی از هر دو نوع تقریبا به یک اندازه موجود است. بنابراین، از دیدگاه ماکروسکوپی لفظ بار به بار خالص یا بار اضافی اطلاق می شود. وقتی می گوییم جسمی بار دار است، منظور ما این است که جسم بار اضافی ، یعنی الکترون (بار منفی) یا پروتون (بار مثبت) اضافی دارد.

مشاهدات تجربی نشان می دهند که بار نه به وجود می آید و نه نابود می شود. بار کل دستگاه بسته تغییر نمی کند. از دیدگاه ماکروسکوپی بارها را می توان به راه های مختلف دسته بندی و ترکیب کرد، اما به هر حال می توان حکم کرد که در یک دستگاه بسته بار خالص بقا دارد.