« سفیان ثوری» در مسجد الحرام عبور می کرد که چشمش به امام صادق علیه السلام افتاد که حضرت لباس زیبایی گران قیمتی پوشیده بود. با خودش گفت: به خدا سوگند الان او را سرزنش و توبیخ می کنم با همین تصمیم خود را به حضرت رساند و گفت: ای پسر رسول خدا، به خدا سوگند، رسول الله و علی و هیچکدام از پدرانت همانند این را نپوشیده اند؟

امام صادق علیه السلام به سفیان فرمود: رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم در زمانی بود که مردم عموماً تنگدست و فقیر بودند و حضرت هم مناسب همان شرایط لباس می پوشیدند و زندگی می کردند ولی امروز اوضاع به گونه ای دیگر است و نعمت فراوان است وعموم مردم در رفاه هستند از چنین روزگار و موقعیتی سزاوارترین افراد به بهره مندی از نعمت های پروردگار ابرار و خوبان هستند.

آنگاه حضرت این آیه را تلاوت کرد (قل من حرم زینه الله التی اخرج لعباده و الطیبات من الرزق )، (سوره اعراف / 32 )، (ای رسول ما بگو چه کسی زینت خداوند و روزی های پاکیزه را برای بندگانش تهیه دیده است حرام کرده است) ما شایسته ترین افرادی هستیم که از آنها استفاده می کنیم. گذشته از این ای سفیان ثوری این لباس گرانبها و زیبایی را که بر تن من می بینی من آن را برای مردم پوشیده ام.

حضرت در این حال دست سفیان را گرفت و به لباسش کشید و لباس گرانبهایی را که روی آن پوشیده بود بالا زد و در حالی که جامه خشن و غیر لطیفی پوشیده بودند به سفیان فرمودند: این جامه زبر و خشن را برای خود پوشیدم و آنچه تو روی لباسهایم دیدی برای مردم پوشیده ام.

آنگاه حضرت برای اثبات دروغ بودن حرف های سفیان و افشای چهره حقیقی او لباس سفیان را که بسیار خشن بود کنار زد در حالی که زیر آن لباس بسیار نرم و لطیفی پوشیده بود

حضرت فرمود: تو این لباس خشن را روی لباست برای فریب مردم پوشیده ای و لباس نرم و لطیف را که برایت دوست داشتنی است زیر آن پوشیده ای.