بافندگی،
رنگرزی و
گلدوزی از مهمترین بخشهای هنر
چین هستند. شکل لباس و تزئینات آن نشان دهنده مرتبه اجتماعی، اعتقادات مذهبی و یا قبیله ای افراد است. با توجه به تعدد اقلیتهای گروهی در29 ایالت چین این کشور از نظر لباسهای اعیاد و سرپوشها بسیار غنی می باشد. این مسئله مرتبط با شرایط آب و هوایی و روش زندگی مردم می باشد. مثلاً در نواحی شمالی که هوا سرد است از چکمه های چرمی بلند و تزئینات خز روی لباس استفاده می شود. در حالیکه در نواحی گرم پارچه های پنبه ای متداول است. یکی از بزرگترین قبیله های چینی مایائو Miaoاست که خود را هومونگ Homong می نامند. یعنی مردمی با لباسهای پنبه ای. در قرن بیست مردان و زنان از لباس مشترکی به اسم شانکو shan kuاستفاده می کردند که شان به معنی
کت بلند و کو به معنی شلوار گشاد است. شانکو اصالتاً از رامی( علف چینی) یا کنف تولید می شده اما بعدها استفاده از پنبه مرسوم شده است.
الیاف نساجی در چین
چین همواره از بزرگترین تولید کننده های
ابریشم بوده است. استفاده از ابریشم مخصوص خانواده های سلطنتی و بزرگان بود، زیرا ابریشم بسیار گرانقیمت بوده و مردم عادی قادر به تهیه آن نبودند و برای
البسه خود از پشم، کنف و پنبه استفاده می کردند. مواد اولیه دیگر شامل پشم گوسفند، کرک بز(
کشمیر)،
موی شتر،
الیاف رامی، و پنبه می شود.
پارچه های تزئینی در چین
این پارچه ها با استفاده از شیوه های
باتیک، چاقوی واکس knife wax، و گلدوزی تولید می شوند.
گلدوزی
این هنر سابقه بسیار طولانی در چین دارد. در گلدوزیها استفاده از نقوش گیاهان، حیوانات و پرندگان رواج زیادی دارد. این
نقوش نه تنها حالت تزئینی دارند بلکه داری مفهوم سمبلیک نیز می باشند. مثلاً خورشید و ماه و ستارگان نشان دهنده نور و دانش هستند یا
اژدها نشان دهنده زور و قدرت است. در قرن 14 میلادی گلدوزیهای چین توسط پرتغالیها و اسپانیاییها به اروپا روانه شدند و توجه آنها را جلب کرد، که این مسئله نه تنها موجب رشد این هنر شد بلکه ارزش آنها در بازار هم بالا رفت، بطوریکه از نقره هم گرانتر شدند. در گذشته دختران چینی باید گلدوزی و بافندگی را می دانستند و برای مدت زیادی دختران از طریق مهارتهای خود در گلدوزی برای ازدواج انتخاب می شدند.
