بیشتر مبتلایان به لوپوس دارای رسوبات ایمونوگلوبولین در گلومرولهای کلیه هستند ولی فقط نیمی از آنها مبتلا به التهاب علامتدار کلیه میباشند که با دفع پروتئین در ادرار مشخص میشود. در بیشتر مبتلایان مبتلا به التهاب کلیه هم کارکرد کلیه در حد مطلوب باقی می ماند و فقط مبتلایان به التهاب نوع پورولیفراتیو کلیه اگر درمان نشوند به نارسایی کلیه دچار خواهند شد. در کل فقط در حدود 5 الی 10 درصد موارد نارسایی کلیه بروز میکند که اگر مزمن شود، فرد نیاز به دیالیز یا پیوند کلیه پیدا میکند.
از آنجا که درمان هر کدام از انواع التهاب کلیه ناشی از لپوس با همدیگر فرق میکند، بیوپسی یا نمونهبرداری کلیه و تشخیص نوع التهاب برای درمان خیلی کمک کننده خواهد بود.
anti ds DNA و آنتی بادی ضد عضله صاف SM برای لوپوس نسبتا اختصاصی است و در درگیری کلیه بیشتر دیده میشود و سطوح بالای اینها نشاندهنده فعالیت بیماری است.
پسرفت کامل بیماری نادر است ولی درمان بموقع و برنامه ریزی بیمار و پزشک میتواند باعث مهار حملات شدید و حاد بیماری شده و ارائه درمانهای نگهدارنده که باعث میشود نشانه های بیماری در یک سطح قابل قبول سرکوب شوند. درمان مرحله حاد بیماری با کورتونها و در صورت عدم پاسخ به آن با داروهای مثل سیکلوفوسفامید و آزاتیوپرین انجام میشود. به هرحال درمانهای آزمایشی دیگری نیز در دست بررسی هستند تا عوارض کمتر و بهبودی بیشتر را حاصل کنند.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامهريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!