سه سال از
بعثت گذشته بود که
پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم از طرف خداوند مأمور شد دعوت خود را آشکار کند. پیامبر از آن زمان (سال چهارم بعثت) تا سال 14 بعثت که به
مدینه هجرت کرد، پی‌درپی قبایل گوناگون
مکه و اطرافش را آشکارا به توحید و اسلام دعوت می‌فرمود، اما از آن جا که مشرکان
قریش یکپارچه با او مخالفت می‌کردند و کسانی چون
ابوجهل و
ابولهب (عموی پیامبر) لحظه‌ای آرام نمی‌نشستند( تا آن جا که ابولهب پشت سر پیامبر می‌رفت و به مردم می‌گفت: سخن محمد را گوش نکنید چون او از دین برگشته و دروغگوست.) به همین دلیل قبایل عرب نیز چشم به دهان قریشیان می‌دوختند و از پیروی رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم سر باز می‌زدند.
رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در طول ده سال، این قبائل را به اسلام دعوت فرمود ولی هیچ‌یک از آنها نپذیرفتند:
بنی عامر بن صعصعه، بنی محارب بن خصفه، بنی فزاره، غسان، بنی مره، بنی حنیفه (این قبیله در نهایت بی‌ادبی با پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برخورد کردند)، بنی سلیم، بنی عبس، بنی نضر، بنی ثعلبه بن عکابه، کنده، کلب، بنی حارث بن کعب، بنی عذره و حضارمه.
منابع:
- تاریخ پیامبر اسلام، ص176 --- الطبقات الکبری، ج1، ص216
- ابتاع الاسماع ص30
- السیرةالنبویه، ج2، ص63
مراجعه شود به: