در روایتی
امام حسن علیه السلام از
هند ابن ابی هاله درباره آراستگی های ظاهری
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم سئوال می فرماید .
هند در پاسخ امام حسن علیه السلام برخی ویژگی های ظاهری پیامبر - ص - را بر می شمارد و در ادامه روایت، امام حسن علیه السلام از ویژگی های گفتاری پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از هند جویا می شود و هند این گونه پاسخ می دهد:
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم حزنی دائمی داشت، فکری همیشگی داشت و آرامشی برای او نبود (یا مشغول به فکر کردن بود یا کاری انجام می داد) با دهانی باز گفتار خود را شروع می کرد و به پایان می برد. (نوعی ستایش در اصطلاح عرب زبانان است) با کلماتی کوتاه، برترین و کامل ترین مفاهیم را بیان می کرد.
نرم خو و نیک خلق بود. نه درشت خو و خشن بود و نه پست و بی مایه.
هر گونه نعمتی را بزرگ می شمارد و هیچ چیز را (بدون جهت) نه نکوهش می کرد و نه می ستود، امور دنیایی او را به خشم نمی آورد و اگر برای حق به پا می خواست (و غضبناک می شد) هیچ کس او را نمی شناخت (به دلیل تغییر چهره و حالت ).
هیچ گاه برای نفس خود، غضب نمی کرد و آن را یاری نمی نمود، هنگامی که (به چیزی یا کسی) اشاره می کرد با تمام دست اشاره می کرد.
زمانی که شگفت زده می شد دست خود را بر می گرداند (به پشت می کرد ).
وقتی سخن می گفت دستان خود را به هم نزدیک می کرد و شست چپ (یا راست) خود را بر کف دست راست (یا چپ) قرار می داد (یا می زد) آن گاه که خشمگین می شد، دوری (و اعتراض) میکرد و به شدت چنین می کرد.
هنگامی که شادمان می شد چشم فرو می بست.
تبسم، آخرین حدّ خنده او بود و با هر تبسم سفیدی برف گونه دندان هایش نمایان می شد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم هر گاه بر زمین نرم راه می رفت جای پا از او باقی نمی ماند ولی هر گاه بر زمین های سخت گام می گذاشت، اثر پای او در آن جا باقی می ماند.
امام باقر - علیه السلام - از
جابر بن عبدالله نقل می کند که پیامبر اسلام - ص -
انگشتر خویش را در انگشت دست راست خود قرار می داد.
منابع:
- بحارالانوار، ج16، ص149و150 --- عیون اخبارالرضا
مراجعه شود به: