واپسین امیران شروان
«441 425 ﻫ / 1049 1034م»
ابومنصور بن یزید بن یزید، برادر منوچهر که با کشتن برادر به سبب ارتباطات نامشروع با زوجه منوچهر و سپس ازدواج با این بیوه، امیر
شروان شد، بر خلاف برادر که درصدد دوستی و اتحاد با امیران هاشمی
دربند بود، با تحریکات و فتنهجوییهای مسطوعه و غازیان دو خاندان کار اختلاف بالا گرفت و دورهای طولانی از مشاجرات آغاز گشت. بعد از ابو منصور، برادرش قباد عنوان شروانشاه یافت و امارت او هفت سال طول کشید. این امارت با هجوم غزها به آن نواحی مقارن شد و چون گنجد در آن ایام به محاصره غزها در آمد، وی بارویی که گمان میکرد، میتواند وسیلهای برای دفاع از تختگاه وی باشد به گرد شهر یزیدیه کشید (437 ﻫ / 1045 م) . وفات او که به دنبال یک امارت کوتاه روی داد (441 ﻫ / 1049 م) امارت شروان را برای برادر زادهاش علی بن احمد که بخت نصر خوانده میشد خالی گذاشت اما او به وسیله عموی خویش سلار بن یزید معزول و مقتول شد.
سلار در جنگ با کفار حرارت و علاقهیی نشان داد و همین مطلب او را در نزد
مسطوعه ولایت محبوب ساخت. اما به دنبال غلبه سلاجقه بر تمام این نواحی ( 446 ﻫ / 1054م ) سلاله یزید شیبانی هم قدرت محلی خود را از دست داد و محکوم به انقراض گشت. آخرین فرمانروایان این سلاله فریبرز بن سالار و فریدون بن فریبرز بودند که عمدتا" تحت قیادت سلاجقه و به عنوان عامل آنها در شروان عمل میکردند.