در باره نشانه های ظهور از ائمه علهیم السلام روایات بسیاری نقل شده است ،این روایات دو دسته هستند:
1-روایاتی که مربوط به نشانه های قطعی ظهور است مانند
خروج سفیانی ،
صیحه آسمانی و.....
2-روایاتی که مربوط به نشانه های عمومی زمان ظهور است که لزوماً با مشاهده این نشانه ها نمیتوان حکم به تعیین زمان ظهور ویا نزدیک بودن آن ،مانند نشانه های قطعی نمود.
از این نشانه های عمومی ، روایاتی است که در باره مساجد در زمان غیبت و آخرالزمان رسیده،و اوصاف مساجد را در آن زمان بیان میکند،به روایت زیر توجه کنید:
خداوند متعال در حدیث معراج: امام صادق علیه السلام: مساجد زینت می شود.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم: صداهایتان در مساجدتان بلند می شود.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود:« (در آخرالزمان) مساجد با اذان آباد است و قلب های مردم از ایمان تهی است.»
خداوند متعال در حدیث معراج: « قبرستان ها مسجد می شوند. »
امام صادق علیه السلام فرمود:« (در آخرالزمان)مساجد پر می شود از کسانی که از خدا نمی ترسند، در آن جمع می شوند برای غیبت .»
از امام صادق علیه السلام درباره مساجد سایه دار (مسقف) سئوال شد که آیا نماز در آن ها مکروه است ؟
امام فرمود: « آری! ولی امروز برای شما زیان ندارد، اگر عدالت بر قرار گردد، خواهید دید که با آن ها چه خواهد شد.»
از امام باقر علیه اسلام درباره نماز در اینکه در مساجد مُصَوّر (دارای تصویر) سئوال شد.
امام فرمود: « من آن را دوست ندارم، ولی در این زمان برای شما اشکال ندارد،اگر عدالت برقرار گردد، خواهید دید که با آن ها چه خواهد شد. »
ابوهاشم جعفری می گوید: در خدمت ابو محمد (امام حسن عسگری علیه السلام) بودم که فرمود: هنگامی که قائم علیه السلام قیام کند، دستور می دهد تا مناره ها و مقصوره های مساجد را خراب کنند.
ابو هاشم گوید، با خود گفتم: دلیل این کار چه می تواند باشد؟ امام علیه السلام رو به من کرد و فرمود: علت این کار این است که اینها
بدعت است و هیچ پیامبر و امامی آن ها را نساخته است.
منابع:
بحارالانوار، ج 52، ص 323، حدیث32 --------- غیبه الشیخ
بحارالانوار، ج 52، ص 374 ، حدیث 171
بحارالانوار 52/259 و 258 حدیث 147 -------- کافی
بحارالانوار 52/258 حدیث 147 - ص 277 حدیث 172 - ص 192 حدیث 26- ج 51/ 70 حدیث
بحارالانوار 52/259حدیث 147
بحارالانوار، ج 52، ص 374، حدیث 170
بحارالانوار 52/277 حدیث 172 جلد51/70حدیث»
بحارالانوار 52/ 190 حدیث 21
بحارالانوار 52/263 حدیث 148
بحارالانوار 52/ 264 حدیث 148