از پلورالیسم دینی ، تفسیرها یا برداشتهای مختلفی صورت گرفته است که ازمشهورترین آنها که مورد قبول برخی از صاحب نظران از جمله، جان هیک قرارگرفته این است که همه ادیان موجود، میتوانند مایه رستگاری یا کمال نفس پیروان خود شوند و ادیان مختلف، جریانهای متفاوت تجربه دینی هستند که هر یک در مقطع متفاوتی از تاریخ بشر آغاز گردیده و هر یک، خود آگاهی عقلی خود رادرون یک فضای فرهنگی متفاوت باز یافته است .این نظریه را برخی از نویسندگان خودی نیز پذیرفته و روح پلورالیسم دینی را به«اعتقاد به وسعت پهنه هدایت و سعادت و منحصر ندانستن آن به افراد خاصی کهفیالمثل عنوان مؤمن دارند و قایل شدن حظی از نجات، سعادت و حقانیتبرایدیگران» تفسیر کرده است.
از این دیدگاه، عناوین کافر و مؤمن، صرفا عناوینی فقهی دنیویاند و نبایدمعیار و مقیاس نجات و رستگاری به شمار آیند. بر این اساس، نه تشیع، اسلام خالص و حق محض است و نه تسنن . در دفاع از پلورالیسم دینی، به معنای مزبور، تلاشهای بسیاری صورت گرفته و بااستناد به شواهدی از عقل و نقل، فلسفه و عرفان، و... مبانی مختلفی برای آنجستوجو شده است. سه نوع استدلال یا سه مبنا از ادله ومبانی پلورالیسم است که از سوی برخی از صاحبنظران مطرح شده است: