استفاده از نعمت های الهی ممنوع نیست، و مومنین سزاوارترین انسانها برای بهرهمندی از آنها هستند. در روایات اسلامی چنین آمده است که خداوند نعمتها را برای مومنین خلق فرموده و به برکت آنان است که سایر مردم نیز از سفره بخشش الهی استفاده می کنند.
یکی از این نعمتهای الهی لباس است. مؤمن باید لباس خوب داشته باشد.
در روایات اسلامی معیار لباس خوب اینها معرفی شده است:
از مال حلال به دست آمده باشد، پاکیزه باشد، برازنده باشد، متکبرانه نباشد، مناسب فصل باشد، لباس شهرت نباشد ( یعنی لباسی نباشد که انسان را انگشتنمای دیگران سازد)، متناسب با سن و سال شخص باشد، تابع اعتبارات پوچ نباشد، تقلید از کافران و تشبّه به آنها نباشد، و در پارچه و دوختش اسراف نشده باشد.
امیرالمومنین علی علیه السلام در نهج البلاغه درباره ویژگی انسانهای با تقوا میفرماید:«ملبسهم الاقتصاد» (پوشاک باتقوایان در مرز اعتدال و میانه است.)
ژنده پوشی و پوشیدن جامههای کثیف و آلوده مورد تایید دین اسلام نیست. همان گونه که پوشیدن لباس های گرانبها هم نیست.
آنچه مهم است رعایت نظافت و استفاده از لباس پاکیزه است، حتی اگر لباس کهنه و وصلهدار باشد.
در تاریخ زندگانی
حضرت فاطمه زهرا علیهاسلام که برترین زن عالم هستی است چنین آمده است که روانداز پشمینش دوازده وصله داشت.
همسرش، امیرالمومنین نیز لباسهای کهنه و وصلهداری به تن داشت. روزی از او پرسیدند چرا چنین لباسهایی به تن میکند.
امام در پاسخ فرمود:«این لباس قلب را خاضع میکند و نفس سرکش با آن آرام میشود. مؤمنان به من اقتدا می کنند و در سادهزیستی از من سرمشق میگیرند.»
امیرالمؤمنین علیه السلام درباره پیامبر خدا میفرمود:« با دست خویش کفش و لباسش را وصله می کرد.»
و درباره خودش میفرمود:«به خدا سوگند، آن قدر این پیراهنم را وصله زدم که از وصلهکننده آن شرم کردم.»
منابع:
بحار الانوار، ج 43، ص 88، قرأن کریم، نهج البلاغه، کلمات قصار 103/ خطبه 160، اصول کافی، ج 1، ص 76 کتاب فضل العلم.