قلاع اسماعیلیه
بدین گونه الموت رودبار، مرکز قدرت رهبران اسماعیلیه نزاریه شد که بعد ازحسن «وفات 518 ق / 1124 م»، کیاهای الموت یا خداوندان الموت خوانده میشدند
و به این ترتیب با تسخیر یا احداث بنای قلعههای متعدد و دیگر، قدرت آنها برای سلاجقه و اتابکان آنها و همچنین سایر امرا و حکام مجاور مایه وحشت بود.
این قلاع از جمله؛
لمسر در رودبار،
جیحون دژ در رودبار،
گرد کوه در فرمس،
شمکوه نزدیک ابهر،
استوناوند در
مازندران،
دردهان و
قلعة الناصر در
خوزستان،
قلعه الطنبور در
ارجان فارس، و
زوزن و خور و خوسف در قهستان قاین بودند
که در طی مدت قدرت خداوندان قوم، الموت مرکز تدارک در تمامی تعرضها و پایگاه مقاومت اصلی و عمده به شمار میرفت.