عابس بن ابی شبیب شاکری و شهادت در کربلا


«عابس بن ابی شبیب شاکری» از قبیله بنی شاکر بود؛ قبیله ای علاقه‌مند به اهل بیت و امیرالمؤمنین علی علیه السلام. مردمان این قبیله از شجاعان و دلاوران عرب بودند و به «فتیان الصباح» (جوانمردان صبح) شهرت داشتند.
امام علی در جنگ صفین درباره قبیله بنی شاکر فرموده بود:« اگر تعداد آنان به هزار نفر می رسید، حق عبادت خدا به جا آورده می شد.»

عابس از بزرگان شیعه بود و از رؤسای قبیله‌ی بنی‌شاکر؛ مردی شجاع و خطیبی توانا و عابدی پر تلاش و شب زنده‌دار.
هنگامی که مسلم بن عقیل در منزل مختار بن ابی عبیده ثقفی در جمع شیعیان گریان، نامه امام علیه السلام را خواند، عابس بن شبیب برخاست و پس از حمد خدا گفت:« من از طرف مردم کوفه برای شما صحبت نمی‌کنم و نمی دانم که در دل‌های آنان چه می‌گذرد. قصد فریب شما را هم ندارم. به خدا سوگند آنچه می‌گویم چیزی است که در ضمیرم نقش بسته است و به آن باور دارم: در خود این آمادگی را می بینم که در هر زمانی که به کمک من نیاز داشته باشید، دریغ نکنم و در رکاب شما با شمشیرم با دشمنان مبارزه کنم و در این راه جز به رضای خداوند و ثواب الهی نمی‌اندیشم تا به دیدار خدا بشتابم.»
هنگامی که مسلم بن عقیل نامه‌ای برای امام نوشت، آن را به دست عابس بن شبیب داد و به سوی امام علیه السلام فرستاد.
عابس نامه مسلم عقیل را در مکه تسلیم امام علیه السلام کرد و پیوسته در خدمت امام بود تا به کربلا آمد و به درجه شهادت نایل شد.

منابع:

  • ابصار العین، ص 74 و 75.

مراجعه شود به



تعداد بازدید ها: 20025