ستارگان نواختر
در سال 1592 ، هنگامی که در
صورت فلکی ذات الکرسی ستاره جدیدی با روشنی قابل توجه ، مشاهده شد، نجوم اروپایی از خواب طولانی برخاسته بود. تیکو براهه جوان ستاره جدید را به دقت رصد کرد و کتاب نواختران (Denous Stella) را نوشت. بر اساس نام این کتاب است که هر ستاره جدید را
نواختر خواندهاند.
|
آتش بازی آسمانی
هسته ستاره ابرغول در حال مرگ در کمتر از
یک ثانیه فرو بپاشد. این فروپاشی ناگهانی
سبب میشود که موجی ضربهای ایجاد شود
که لایههای بیرونی ستاره را به بیرون میاندازد.
|
ابر نواخترها
قابل توجهترین نواختری که پس از اختراع
تلسکوپ ظاهر شد ستارهای بود که
ارنست هارویک (Ernest Hanwrg) اخترشناس آلمانی ، در سال 1885 در
کهکشان امراة المسلسه کشف کرد و به آن نام امراة المسلسه S داده شد. اگر این ستاره کمی روشن بود، با چشم غیر مسلح نیز دیده میشد. در آن زمان کسی نمیدانست که کهکشان مزبور چقدر دور است یا چقدر بزرگ است. اما پس از نتیجه گیریهای
هابل درباره فاصله این کهکشان ، ناگهان روشنایی نواختری که در سال 1885 ظاهر شده بود، اخترشناسان را دچار حیرت کرد. این نو اختر میبایست 10000 برابر روشنتر از نواختران معمولی باشد. این یک ابر نواختر (Super nova) بود.
تفاوت بین یک نواختر و یک ابر نواختر
رفتار فیزیکی ابر نواختران آشکارا با رفتار فیزیکی نواختران متفاوت است و اخترشناسان به بررسی جزئیات طیفهای آنها مشتاقند. اشکال اصلی این است که ابر نواختران کمیاب هستند. به عقیده تسویکی ، در هر هزار سال بطور متوسط سه ابر نواختر در کهکشان ظاهر میشود. روشنایی یک ابر نواختر (با
قدرمطلقهایی از مرتبه 14- و بطور تصادفی 17-) فقط میتواند نتیجه یک
انفجار کامل یعنی تکه تکه شدن یک ستاره ، باشد.
زندگی هر ستاره ابر غول دارای بیش از 10 برابر جرم خورشیدی در انفجاری عظیم به نام
ابرنواختر پایان مییابد. این انفجار آنچنان پر انرژی است که شاید از کهکشان کاملی با میلیاردها ستاره ، درخشندهتر شود. شاید تا مدتی از دید ناظر زمینی این ابر نواختر به صورت ستاره تازه و خیلی درخشان به نظر برسد. اگر از این انفجار ، هستهای با 1.4 الی 3 جرم خورشیدی بجای ماند، هسته کوچک میشود و
ستاره نوترونی تشکیل میدهد. اگر جرم هسته از 3 برابر جرم خورشیدی بیشتر باشد، جاذبه آن را وا میدارد که بیشتر منقبض شود تا حفره سیاه تشکیل بدهد.
انفجار ابر نواختران
انرژی که از انفجار هر ابر نواختر آزاد میشود، میتواند دهها هزار سیاره نظیر زمین را ویران کند. همگی ابر نواخترها ویرانگر نیستند، ولی این انفجارها عناصر بوجود آمده در درون ستارگان را در
فضای میان ستارهای منتشر میکنند تا در آنجا به ستارگان و سیارات تازه تبدیل شوند. اتمهای کربن که بخشی از مولکولهای تشکیل دهنده اکثر غذاها و بدنمان هستند، برای نخستین بار در داخل ستارگان ایجاد شدهاند.
برگزیدهای از ابر نواختران
به رغم درخشندگی شدید ، در هر قرن فقط دو یا سه ابر نواختر در کهکشانمان مشاهده میشوند. این فهرست برخی از ابر نواخترهای شناخته شده است:
ابر نواختر |
صورت فلکی |
ستاره تیکو |
ذات الکرسی |
ستاره کپلر |
حوا |
سحابی سرطان |
ثور |
اس.ان A 1987 |
ابر ماژلانی بزرگ |
اس.ان J 1993 |
کهکشان M 81 در دب اکبر |
مباحث مرتبط با عنوان