آل صاعد
«815 340 ق/ 1413 954 م»
آل صاعد ، خاندانی از عالمان دینی و محدثان و قضات حنفی مذهب بودند که از سده 4 تا 9 ق / 10 تا 15 م. افرادی از آنان در نیشابور ،
هرات ،
ری و
اصفهان و دیگر شهرهای خراسان و سایر نواحی ایران صاحب شهرت بودند و غالبا" قضاوت و خطابت این شهرها را در دست داشتند. این خاندان، نخست در قریه – استوا- در اطراف نیشابور ساکن بودند. از آنجا به نیشابور و دیگر شهرها کوچ کردند.
مشهورترین فرد این خاندان،
قاضی صاعد است که معاصر
غزنویان و اوایل
سلجوقیان بوده و نام او بارها در تاریخ بیهقی و دیگر متون آن زمان آمده است. این خانواده به سبب انتساب به قاضی صاعد، به آل صاعد یا صاعدیه یا صاعدیان شهرت یافته است.
برجستهترین افراد این خاندان اینانند: