« عبدالله بن عمیر بن عباس کالبی» مردی دلاور و شجاع و شریف بود. او در کوفه با همسرش، امّ وهب، نزدیک« بئر الجعد» می‌زیست. روزی به لشگرگاه کوفه در نخیله آمد و سپاه کوفه را مشاهده کرد که عازم حرکت است. درباره آن سپاه پرسید. به او گفتند این سپاه عازم جنگ با امام حسین علیه السلام، فرزند فاطمه، دختر رسول خدا، است.
عبدالله گفت:« به خدا سوگند که من مشتاق جهاد با اهل شرک هستم و امیدوارم که جنگ با اینها که با دختر پسر پیامبرشان می‌جنگند، کمتر از جهاد با مشرکین نباشد.»
این را گفت و نزد همسرش رفت و تصمیم خود را به او گفت.
همسرش گفت:« تصمیم درستی است. خداوند تو را به بهترین راه‌ها و درست‌ترین اندیشه‌ها راهنمایی کند. همین کار را بکن و مرا نیز با خود ببر.»
عبدالله شبانه همسرش را برداشت و حرکت کرد تا به کربلا رسید و در کنار امام حسین علیه السلام ماند تا هم خودش و هم همسرش به شهادت رسیدند.

منابع: ابصار العین، ص 106.

مراجعه شود به:

مبارزات عبدالله و شهادت وی و همسرش

تعداد یاران امام علیه السلام در روز عاشورا