تاریخچه ی:
مسجد قبا
تفاوت با نگارش: 3
| - | هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از ((مکه)) به سوی ((مدینه)) هجرت می فرمود، پیش از وارد شدن به مدینه، مدت کوتاهی در قبا منتظر ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|علی بن ابیطالب علیه السلام)) ماند. میزبان رسول خدا ( )در ((قب)) مربدی (1) در کنار خانه خود داشت. |
+ | هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از ((مکه)) به سوی ((مدینه)) هجرت می‌فرمود، پیش از وارد شدن به مدینه، مدت کوتاهی در قبا منتظر ((حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام|علی بن ابیطالب علیه السلام)) ماند. میزبان رسول خدا در ((قا)) مربدی (1) در کنار خانه خود داشت.
رسول خدا آن زمین را از او گرفت و در مدت اقامت خود در قبا، در آن مسجدی بنا کرد که به مسجد قبا معروف شد. خود پیامبر نیز در کار ساختن آن مسجد شرکت می‌فرمود و سنگ و مصالح می‌آورد. هنگامی که قبله مسلمانان از ((مسجد الاقصی)) به ((کبه)) تغییر یافت، رسول خدا خود محراب جدید آن را به سوی کعبه ساخت.
پیامبر پس از سکونت در مدینه نیز گاه سواره و گاه پیاده به آنجا می‌رفت و در آن نماز می‌خواند. او همواره بر فضیلت و شرافت این مسجد تأکید می‌کرد و می‌فرمود:«به جا آوردن دو رکعت نماز در مسجد قبا پاداش یک عمره را دارد.»
بسیاری از مفسران گفته اند که آیه 108 و 109 سوره توبه اشاره به مسجد قبا دارد:«__لمسجد اسس علی التقوی من اول یوم احق ان تقوم فیه، فیه رجال یحبون ان یتطهروا و الله یحب المطهرین. افمن اسس بنیانه علی تقوی من الله و رضوان خیر ام من اسس بنیانه علی شفا جرف هار فانهار به فی نار جهنم و الله لا یهدی القوم الظالمین__ »
(مسجدی که از روز نخست بر پایه تقوا بنیان نهاده شده، سزاوارتر است که در آن (به نماز) بایستی. در آن (مسجد) مردانی هستند که دوست دارند پاکیزه باشند؛ و خداوند پاکیزگان را دوست دارد. آیا کسی که شالوده آن را بر پرهیز از خدا و خشنودی او بنا کرده بهتر است، یا کسی که پایه‌اش را بر کنار پرتگاهی سست قرار داده که (به زودی) در آتش جهنم فرو می ریزد؟! و خداوند گوه ستمران را هدایت نمی کند. »
مسجد قبا نخستین بار در زمان ((عثمان بن عفان)) مرمت شد و گسترش یافت، در زمان ((عمر بن عبدالعزیز)) کاملا بازسازی شد و پس از آن نیز بارها تعمیر یا بازسازی شد یا بر مساحتش افزوده گشت. مساحت و شکل امروزی این مسجد، حاصل بازسازی حکومت سعودی است که در سال 1388 ق انجام گرفت . |
| - | رسول خدا (ص ) آن زمین ر ز او رفت و ر دت قام خو در قبا، در آن زمین مسجدی نا کرد که به مسجد ق معروف شد. آن حضرت خو در کار ساخت آن مسجد شرکت ی نود و سنگ مالح را جا به جا می کرد پ از آ نی هنامی که قبله مسلمانن از ((سجد القصی)) ه ((کعبه)) تغییر یاف، رس خدا خو محراب جدید آن را ب وی کبه ساخت. |
+ | (1) مرد یا خلو یا زمینی ارج محو مسکنی خان گه مید که به کا نگدای تر یا ر‌کوبی یا خک کردن خرما ی‌ی. |
| - | آن حضرت گاه سواره و گاه پیاده به آنجا می رفت و در آن نماز می خواند و همواره بر فضیلت و شرافت این مسجد تأکید می کرد و می فرمود: به جا آوردن دو رکعت نماز در مسجد قبا پاداش یک عمره دارد، بسیاری از مفسران گفته اند که این آیه قرآن، اشاره به دارد: « __لمسجد اسس علی التقوی من اول یوم احق ان تقوم فیه، فیه رجال یحبون ان یتطهروا و الله یحب المطهرین. افمن اسس بنیانه علی تقوی من الله و رضوان خیر ام من اسس بنیانه علی شفا جرف هار فانهار به فی نار جهنم و الله لا یهدی القوم الظالمین__ » | |
| - | همانا آن مسجدی که از روز نخست بر پایه تقوا بنیان نهاده شد، سزاوارتر است که در آن (به نماز) بایستی. در آن (مسجد) مردانی هستند که دوست دارند پاکیزه باشند و خداوند پاکیزگان را دوست دارد. آیا کسی که شالوده آن را بر پرهیز از خدا و خشنودی او بنا کرده، بهتر است یا کسی که اساس آن را بر کنار پرتگاهی سست قرار داده که (به زودی) در آتش جهنم فرو می ریزد؟! و خداوند گروه ستمگران را هدایت نمی کند. » (2) | |
| - | نخستین بار در زمان ((عثمان بن عفان)) مرمت شد و گسترش یافت و در زمان ((عمر بن عبدالعزیز)) کاملا دوباره سازی شد پس از آن نیز بارها مورد تعمیر و یا باز سازی قرار گرفت و یا بر مساحت آن افزوده شد. مساحت و شکل امروزی این مسجد، حاصل بازسازی حکومت سعودی است که در سال 1388 ق انجام گرفت . | |
| - | (1) مربد به حیاط خلوت و یا زمینهایی خارج از محوطه مسکونی خانه گفته می شود که برای نگهداری شتر و یا خرمن کردن خرما و خشک کردن آن، استفاده می شود. | |
| - | (2) سوره توبه، آیه 108 و 109 | |
| | منابع: | | منابع: |
| | مدینه شناسی، ج 1، ص 13 تا 19؛ | | مدینه شناسی، ج 1، ص 13 تا 19؛ |
| | لغت نامه دهخدا؛ | | لغت نامه دهخدا؛ |
| | تاریخ طبری؛ | | تاریخ طبری؛ |
| | سیره ابن هشام، ج 2، ص 13 - 20؛ | | سیره ابن هشام، ج 2، ص 13 - 20؛ |
| | تفسیر نمونه، ج 8، ص 140؛ | | تفسیر نمونه، ج 8، ص 140؛ |
