امام حسین علیه السلام می فرماید:
از پدرم، امام علی علیه السلام، درباره رفتار رسول خدا در بیرون خانه سئوال کردم. در پاسخ فرمود:« رسول خدا زبان خود را نگاه می‌داشت مگر در مواردی که سخن گفتن ضروری بود.
با دیگران انس می گرفت و بین دیگران الفت برقرار می کرد. از مردم دوری نمی کرد. کریم و بزرگ هر قومی را ارج می نهاد و سرپرستی آن قوم را به او می سپرد. در برابر مردم خویشتندار بود، بدون آنکه شادابی چهره خود را از آنان دریغ کند یا خلق‌وخوی نیک خود را از آنان بازدارد.
از اصحاب خود دل جویی می کرد و از مردم و احوال و روزگار آنها پرسش می کرد.
هر چیز نیکو را گرامی می داشت و آن را تقویت می کرد، و زشت را بسی نازیبا می شمرد و آن را نکوهش می‌کرد.
در کارها میانه‌رو بود؛ یک لحظه غفلت نمی‌کرد که مبادا دیگران دچار غفلت شده باشند یا از راه راست، به در رفته باشند. درباره حق کوتاهی نمی‌کرد و از آن نیز تجاوز نمی‌فرمود.
برگزیده ترین افراد نزد پیامبر، با فضیلت‌ترین ( باتقوا ترین و داناترین) و خیرخواه‌ترین مردم بود و بزرگترین منزلت را کسانی نزد او داشتند که بیشتر به دیگران یاری می‌رساندند.

مراجعه شود به:
ویژگی های گفتاری و رفتاری پیامبر - ص -