امام حسین - علیه السلام - می فرماید: از پدرم امام علی - علیه السلام - درباره رفتار رسول خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم در بیرون خانه سئوال کردم، در پاسخ فرمود: رسول خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم زبان خود را نگاه می داشت مگر در مواردی که سزاوار سخن گفتن بود. (جای سخن گفتن بود)
با دیگران انس می گرفت: (یا بین دیگران الفت برقرار می کرد) و از آنان دوری نمی کرد. (با آنان با تنفر رفتار نمی کرد.) کریم (شریف) هر قومی را ارج می نهاد و سرپرستی آن قوم را به او می سپرد، در برابر مردم خویشتنبان بود بدون آنکه شادابی چهره خود را از آنان دریغ کند یا خلق نیک خود را از آنان باز دارد.
از اصحاب خود دل جویی می کرد، از مردم و درباره آنچه در بین آنان می گذشت (احوال آنها و روزگار آنها) پرسش می کرد.
نیک را بسی نیکو می داشت و آن را تقویت می کرد و زشت را بسی نازیبا می شمرد و آن را سست می کرد.
در کارها میانه رو بود (از عدالت خارج نمی شد) غفلت نمی کرد که مبادا دیگران دچار غفلت شده باشند یا از راه، کناره رفته باشند، درباره حق کوتاهی نمی کرد و از آن نیز تجاوز نمی کرد.
برگزیده ترین افراد نزد پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم از بین کسانی که با او روزگار می گذراندند، با فضیلت ترین (با دانش و
تقوا ترین) آن ها و نیز نصیحت گیرترین آن ها برای همه بود و بزرگترین منزلت را نزد او کسانی داشتند که بیش تر همیار و همکار دیگران بودند.
مراجعه شود به:
ویژگی های گفتاری و رفتاری پیامبر - ص -