تاریخچه ی:
بدعت
بِدعت، در لغت به معنی نوآور، یا نوآورده است و در اصطلاح کلام و علوم دینی پدید آوردن رسم و آیین و باور تازه در دین است، رسم و آیین و باوری که ریشه در ((آداب قرائت قرآن|قرآن)) و ((سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم)) و ائمه علیهم السلام ندارد بدعت و رسم و آیین تازه که ریشه در قرآن و سنت ندارد به دو گونه پسندیده و گمراه کننده تقسیم می شود.
بدعت حسنه که از آن به سنت حسنه تعبیر می شود، رسم ها و آیین هایی است نیک و ستوده که با قرآن و سنت ناسازگار نیست و با آنکه ریشه در قرآن و سنت ندارد، هدایت کننده انسان است.
اینگونه سنت حسنه و بدعت همانند بسیاری از علوم و اختراعات و اکتشافات و. . . هیچگونه منع شرعی ندارد، بلکه با قوانین و اصول کلی از احادیث و آیات همچون: « __من سنّ سنةً حسنة کان له اجرها و اجر من عمل بها__؛ هر کس سنت حسنه ای بنا نهد از پاداش آن و در ثواب عمل کنندگان به آن سنت بهره مند می گردد » سازگار است.
اما بدعت سیّه و ناپسند که در واقع منظور از واژه بدعت همین است و ناظر به این قسم می باشد، رسمها و آیین هایی است بد و ناستوده که با قرآن و سنت ناسازگار و در تعارض است و باعث گمراهی انسان و تباهی اندیشه های دینی مردم می گردد. احادیث فراوانی که در مذّمت بدعت و بدعت گذار وارد شده است ناظر به این بخش است.
این نوع از بدعت، پدیده ای است مخالف با سنت که صحابه و تابعین به آن باور نداشته اند و موجب افزودن چیزی است در دین که دین شرعی آن را اقتضاء نداشته و تأیید نمی کند.
منابع:
دایره المعارف تشیع، ج 3؛ مجمع البحرین، ج 1؛ میزان الحکمه، ج 1، ص 379؛ سفینه البحار، ج 1