تاریخچه ی:
بدعت
تفاوت با نگارش: 1
| - |
بِدعت، در لغت به معنی نو آور، یا نوآورده است و در اصطلاح کلام و علوم دینی پدید آوردن رسم و آیین و باور تازه در دین رسم و آیین و باوری که ریشه در ((آداب قرائت قرآن|قرآن ))و ((سنت ))پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه علیه السلام ندارد بدعت و رسم و آیین تازه ه ریشه در قرآ و سنت ندارد به دو گونه پسندیده گمراه کننده تقسیم می شود.
بدعت حسنه که از آن به سنت حسنه تعبیر می شود، رسم ها و آیین هایی ست یک و ستوده که با قرآن و سنت ناسازگار نیست و با آنکه ریش در قرآن و سنت ندارد، هدایت کننده انسان است.
اینگونه سنت حسنه و بدعت هماند بسیاری از علوم و اختراعات و اکتشافات و. . . هیچگونه منع شرعی ندارد، لکه با قونین و اصول کلی از احادیث و آیات همچون: « من سنّ سنةً حسنة کان له اجرها و اجر من عمل بها؛ هر کس سنت حسنه ای بنا نهد از پاداش آن و در ثواب عمل کنندگان به آن سنت بهرمند می گردد» سازگار است. |
+ | «بدعت» به معنی نوآور یا نوآورده است و در اصطلاح کلام و علوم دینی به «پدید آوردن رسم، آیین یا باوری تازه در دین» گفه می‌و رسم و آیین و باوری که ریشه در ((قرآن)) و ((سنت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم)) و ((ائمه علیهم السلام)) ندارد. چنین رسم و آیینی دو گونه سندیده و ناسند قیم می‌شود. |
| - | ا بعت سی و ناپسند که در واق نر ا اژه مین است و نار به این سم می باد، ما آین هایی است بد و ناستوده که با قرآن و سنت ناسازگار و در تعارض است و باعث گمراهی انسان و تباهی اندیشه های دینی مردم می گدد. احادیث فراوانی که در مذّمت بدعت و بدعت گذار وارد شده است ناظر به این بخش است.
این نوع از بدعت، پدیده ای است مخالف با سنت که حابه و بعین به آن باور نداشت ند و موجب افزودن چیزی است در دین که ی شعی آن را اتا و تأیید نمی کند.
>>
منابع :
>>دایره المعارف تشیع ، ج 3 ؛ مجمع البحرین ، ج 1 ؛ میزان الحکمه ،ج 1 ، ص 379 ؛ سفینه البحار ،ج 1 |
+ | دعت سندیده که از آن به «نت حسنه» تعبیر ی‌شد، رسم و آیینی است نیک و ستوده که ا قرآن و سنت ناسازار نیست و با آنکه ریشه در قآن سن دارد، باث گراهی نن‌ه می‌شود. چنین سنتی هیچگونه منع و اکال شرعی ندارد، بلکه با اصول کلی دین احادیث و آیاتی همچون آیه‌ی زیر سازگار است:
« __من سنّ سنةً حسنة کان له اجرها و اجر من عمل بها__»
(هر کس سنت نیکویی بنا نه از پادش آن و نز وب عم‌کنندگان ب آن بهره میبرد.)
اما سنت ناپسند که در حال حاضر به آن «بدعت» گفته می‌شود، رسم و آیینی است بد و ناستوده که با قرآن و سنت ناسازگار و در تعارض است و باعث گمراهی انسان‌ها و تباهی اندیشه‌های دینی مردم می‌ود. احادیث فراوانی در مذّمت بدعت و بدعت‌گذار وارد شده است. این نوع از بدعت، پدیده‌ای است مخالف با سنت و وا افزودن چیزی است در دین که سم آن را عتر نمی‌دان و دین ناب تأییدش نمی‌کند.
منابع:
دایره المعارف تشیع، ج 3؛ مجمع البحرین، ج 1؛ میزان الحکمه، ج 1، ص 379؛ سفینه البحار، ج 1 |
