فاطمه زهرا علیهاسلام پس از رحلت پدر اسیر غم و اندوه فراوان شد و شب و روز اشک ریخت؛ به طوری که بعضی از بزرگان کوتهفکر و شیوخ کمفهم
مدینه اعتراض کردند و به وسیله‌ی
امیرالمومنین علی علیه السلام به او پیغام دادند که گریهها را محدود کند؛ غافل از آنکه گریههای فاطمه علیهاسلام تنها برای رحلت
رسول خدا نبود بلکه بیشتر برای مظلومیت خودش بود و مظلومیت صاحب ولایت عظمی، امیرالمؤمنین علی علیه السلام.
گریه او برای از دست رفتن حقیقت دین و فرو ریختن بنای شریعت بود و اینکه عدهای سلطان ولایت را به خانه هجران کشانده بودند.
فاطمه علیهاسلام با گریه خود، مظلومیت علی را تا
قیامت به اثبات رساند. در این باب به برخی وقایع اشاره می‌کنیم.
