مقدمه
هر
کهکشان مجموهای از بیلیونها
ستاره ایست، بعضی از این ستارگان به مراتب بزرگتر از خورشید و برخی دیگر بطور قابل ملاحظهای کوچکترند. در بین ستارگان کهکشانها ، مقادیر بسیار زیادی گاز و ابرهای گرد و غبار نیز وجود دارد. این گازها که
گازهای بین ستارهای نام دارند، اساسا از هیدروژن تشکیل یافتهاند و از این گازهاست که ستارگان بوجود میآیند. تعداد کهکشانها ، در بخش قابل رؤیت جهان متجاوز از بیلیونها عدد است و به موازات تکامل
ابزارهای نجومی تعداد بیشتری نیز کشف میشوند.
شکل و اندازه کهکشانها
شکل واندازه کهکشانها متفاوت است. بیشترشان مانند
راه شیری مارپیچی هستند و برخی دیگر مانند لیمو بیضوی هستند. تعداد اندکی نیز بینظمند، انگار این کهکشانها به دلایلی آشفته شدهاند.
ادوین هابل ستاره شناس آمریکایی که سالها درباره کهکشانها مطالعه کرده آنها را به چهار قسمت تقسیم میکند:
- کهکشان بیضوی
- کهکشان مارپیچی یا حلزونی
- کهکشان مارپیچی میلهای
- کهکشان نامنظم
کهکشان بیضوی
کهکشانهای غول پیکر بیضوی بیشتر از یک میلیون میلیون ستاره دارند. راه شیری از نظر اندازه و تعداد ستاره ، کهکشان بزرگی است. حدود 20% کل کهکشانها از این نوعند و خاصیت اصلی آنها جدا از شکلشان میباشد. آنها دارای ستارگان مسن و پیر هستند که کم نورند. و علت کم نور بودن آنها این است که در این کهکشانها ستارگان جوان بسیار کم است و به صورت قرصهای مسطحی به نظر میرسند.
زمانی گمان میرفت که کهکشانهای بیضوی به تدریج پهنتر میشوند و سپس بازوهای مارپیچی از آن سر بر میآورند. ولی این کاملا اشتباه است: کهکشانهای بیضوی و مارپیچی به دو شیوه کاملا متفاوت شکل گرفتهاند و هیچگاه به هم تبدیل نمیشوند. مقدار گاز در کهکشانهای بیضوی اندک است، یا همه آن تا کنون به ستاره تبدیل شده است، یا در موقع پیدایش کهکشانها ، یعنی دوازده هزار میلیون سال پیش منفجر شده است.
مباحث مرتبط با عنوان