تغییر مسیر از:
کنترل رفت و آمد هوائیمراقبت پرواز سیستمی است که برای جلوگیری از تصادفات و ایجاد بستری مناسب و کارآمد برای حرکت روان ترافیک (عبور و مرور) هوایی، راهنمایی های لازم را به کلیه یگانهای پروازی ( aircrafts ) ارائه می دهد.
مراقبت پرواز به دو زیر مجموعه تخصصی عمده قابل تفکیک می باشد که می توان از آنها با عناوین واحد کنترل پایانه پرواز و واحد کنترل مسیر پرواز نام برد. واحد کنترل پایانه پرواز مسئول هدایت ترافیک هوایی در محدوده 30 ناتیکال مایلی هر
فرود گاه می باشد، در حالیکه ترافیک موجود در مسیر بین پایانه های اصلی و همچنین نقاطی که به دلیل نداشتن ترافیک قابل توجه، نیازی به یک پایانه مجهز ندارند، توسط واحد کنترل مسیر هدایت می شوند.
افرادی که مسئول کنترل ترافیک پایانه ای هستند و بطور مصطلح آنان را
کنترلر می نامند، در مجموئه اماکن و تاسیساتی مشغول به کار هستند که انها را بترتیب برج مراقبت پرواز یا بطور اختصار ( ATCTs ) و پایانه کنترل تقرب بوسیله رادار یا بطور اختصار ( TRACON )، می نامند. در بعضی از نقاط پرسنل مورد نیاز بطور مشترک و همزمان در ATCT و TRACON با یکد یگر همکاری می کنند، در حالیکه در دیگر نقاط، برج مراقبت و TRACON کاملا از یکد یگر جدا بوده و بطور مستقل عمل می کنند. برای مثال
فرود گاه بین المللی هنولولو دارای تاسیسات مشترک می باشد، در صورتی که برج مراقبت فرود گاه اوهارای شیکاگو در محل فرودگاه واقع می باشد، ولی تاسیسات کنترل تقرب رادار آن در فاصله ای دورتر و در الجین ایلینویز واقع می باشد.
کنترلرهای یک پایانه موظف هستند با ایجاد جدایی بین یگانهای پروازی که در تاکسیرو ها taxiways ) یا مسیرهای ارتباطی فرعی ) و باندهای پروازی یک فرودگاه در حال حرکت می باشند، و همچنین برای آن دسته از هواپیماهایی که در محدوده هوایی آن فرودگاه در حال پرواز میباشند، شرایطی ایجاد نمایند تا هواپیماهای مذکور بتوانند حرکتی روان و کارآمد داشته باشند. مناطقی که در نزد یکی محدوده فرود گاه واقع شده اند عمد تا از داخل
سازه ای بلند، که دور تا دور آن تعدای پنجره تعبیه شده است ( برج مراقبت )، تحت نظارت قرار دارند. هماهنگ و مرتب کردن هواپیماهای ورودی برای نشستن د ر باند فرود گاه، و توضیع هواپیماهای خروجی وارجاع کنترل آنها به واحدهای کنترل مسیر پرواز، توسط واحد
رادار انجام می پذیرد که در واحد TRACON واقع شده است.
تاسیسات و اماکنی که کنترلرهای ترافیک هوایی مسیر پرواز در آن مشغول به کار هستند، به ترتیب مرکز کنترل (مسیر) ترافیک هوایی ( ARTCCs ) و د یگری مرکز کنترل منطقه ای ( ACCs ) نامیده می شوند، که عموما تمامی آنها به نام مرکز( کنترل ) شناخته می شوند. هر مرکز(کنترل) مسئولیت کنترل منطقه ای به وسعت هزاران
مایل را به عهده دارد. مراکزی که کنترل هواپیماهایی را به عهده دارند که بر فراز
اقیانوسها وبین قاره ها پرواز می کنند، منطقه وسیعی را تحت نظارت خود دارند. برای مثال مرکز کنترل ترافیک هوایی اوکلند واقع در ایالت
کالیفرنیا مناطق زیادی از
اقیانوس آرام را که مابین سواحل غربی
آمریکا و گوام قرار دارند کنترل می کنند. در آنسوی مرز های ایالات متحده این گونه مناطق را به نام FIRs می شناسند.
مراکز کنترل عموما ترافیک هوایی را به کمک رادار های دوربرد کنترل می کنند. در نقاطی که دسترسی به رادار میسر نمی باشد کنترل و ایجاد جدایی بین
هواپیماها با بهره گیری از روش پیچیده و سنتی کنترل بدون رادار صورت می پذ یرد.
نرم افزارهای کنترل ترافیک هوایی
تا کنون مبالغ زیادی برای طراحی نرم افزار هایی که بتوان از آنها در بهینه سازی روش کنترل ترافیک هوایی استفاده کرد، هزینه شده است. ولی با این حال کماکان در برخی از مراکز کنترل ترافیک اطلاعات مربوط به هر پرواز بر روی نوار های کاغذی، که مخصوص این کار در اختیار کنترلرهای ترافیک می باشد، ثبت می شود، و در اذامه و تکمیل اطلاع رسانی در مورد مسیر پروازهای یاد شده برخی از اطلاعات مستقیما بین کنترلرها رد و بدل می شود. در مراکز کنترل جدید تر برای ثبت اطلاعات پروازی نشاندهنده های رایانه ای جایگزین نوارهای کاغذی شده اند. به همان سرعت که دستگاه ها ی جدید تر وارد سیستم کنترل ترافیک می شود مراکز کنترل ترافیک بیشتری نیز استفاده از نوارهای کاغذی ثبت اطلاعات را متوقف می کنند. تخصیص ونامگذاری خطوط هوایی مسافری، با بکارگیری علائم شناسائی خاص ( نام رادیوئی )، که حداکثر شامل چهار عدد می باشد که به دنبال نام اختصاصی خطوط هوائی قرار می گیرد، شرط لازم برای ایمنی پرواز و ایجاد جدائی کافی بین هواپیماها می باشد. دراین راستا همواره بهتر است که در برنامه پروازی هر هواپیما در طول هفته یک نام وعلامت شناسائی ثابت در نظر گرفته شود، حتی اگر زمان تعیین شده برای پرواز از فرودکاه مبداء در روزهای هفته به مقدار جزئی تغیر داشته باشد. در مسیر برگشت نیز غالبآ فقط آخرین عدد از علائم شناسائی هر پرواز، نسبت به پرواز رفت، تغییر می کند. در مراقبت پرواز قطعه یا بخشی از فضا که از نظر ابعاد مشخص می باشد و کنترل ترافیک هوائی آن به یکی از کنترلر ها سپرده شده اصطلاحآ sector ویا به عبارت دیگر" ناحیهٌ پروازی" اطلاق می شود. بر مبنای شرایط حاکم ( از قبیل حجم ترافیک و غیره... )، هر کنترلر می توان در مقاطع خاص مسئولیت کنترل یک یا دو ناحیه ( sector ) را راسآ در اختیار داشته باشد.
سیستم مراقبت پرواز همواره فن آوری های قابل توجه ای را مورد استفاده و بهره برداری قرار می دهد. بهره گیری از سیستمهای رادار "اولیه" و رادار "ثانویه" ، آگاهی و شناخت بهتر از موقعیت و محدوده فضای تحت نظارت هر کنترلر را مقدور می سازد. نحوه عملکرد سیستم های راداری بد ین گونه است که:
امواج الکترومغناطیسی که توسط آنتن رادار ها ارسال می شود، پس از برخورد به پوسته خارجی بد نه انواع هواپیماها که اکثرآ از جنس
فلز می باشد، منعکس شده، و به نسبت بزرگی بدنه هواپیماهای مذ بور بر روی صفحهٌ نمایشگر (
مانیتور) رادار به نحوی نشان داده می شود که برای کنترلر مراقبت پرواز قابل روئیت باشد، و همزمان با این فرآیند هواپیماهائی که مجهز به سیستم پاسخگر ( transponder ) باشند توسط رد یاب ( interrogator) رادار ثانویه رد یابی شده، و اطلاعاتی از قبیل: کد معرف ( mode A )، ارتفاع ( mode C ) و علا ئم شناسائی و یا به عبارت دیگر نام رادیوئی ( mode S ) هر هواپیما بر روی صفحه نشاندهنده رادار نمایش داده می شود. انعکاس شرایط جوی خاص نیز معمولآ بر روی صفحه نشاندهنده رادار قابل روئیت می باشد.
با تلفیق کلیه اطلاعات دریافتی از رادارهای موجود در مناطق مختلف می توان همزمان شمائی عمومی از کل فضای پروازی در اختیار داشت. برخی از اطلاعات در یافتی از رادارها قابل پردازش و محاسبه می باشند که از تبد یل آنها می توان مواردی چون سرعت هواپیما نسبت به زمین و سمت حرکت( مغناطیسی) هواپیما را بدست آورد.
با بهره گیری از" سیستمهای نمایشگر عملیات پروازی" پیشرفته، کنترلها قادر به ایجاد ارتباط و کسب آگاهی از طرحهای پروازی
الکترونیک، خواهند بود.
در مجموع لازم به یادآوری است که در مناطق مختلف همواره ابزار متفاوتی در دسترس هر کنترلر میباشد که می توان برخی از آنها را به ترتیب زیر نام برد
- هشدار خطر تصادف ( CA) : وسیله ایست برای هشدار به کنترلر در صورت وجود احتمال برخورد در گذرگاههای هوائی.
- اعلام خطر کاهش ارتفاع امن ( MSAW ) : سیستم اعلام خطری است که کنترلر بوسیله آن خلبان را در صورت کاهش ارتفاع، بیشتر از حد مجاز، آگاه می سازد.
- سیستم همآاهنگ کننده (SYSCO) : که کنترلر را قادر می سازد همآهنگی های لازم برای انتقال کنترل هواپیما از یک ناحیه (sector ) به ناحیه دیکر را انجام دهد.
- اعلام خطر ورود به مناطق ممنوعه ( APW ) : برای آگاهی کنترلر در صورت ورود هواپیماهای غیرمجاز به مناطق ممنوعه.
- مدیریت پروازهای ورودی و خروجی: برای مرتب و تنظیم کردن طرح ورود و خروج هواپیماها از یک فرودکاه.
همچنین ببنید: