کالبد شکافی لبخند

عکس پیدا نشد


یک پژوهش جدید، پرده از چهره لبخند دروغین که تسهیل کننده مناسبات اجتماعی است، برداشته است. در این پژوهش تفاوت میان طرح‌های ماهیچه‌های صورت به هنگام لبخندهایی که بازتابی از شادی واقعی هستند با خنده‌هایی که پرده پوش ناخشنودی‌اند تشخیص داده شده است.

پل اکمن، روانپزشکی که مدیریت " آزمایشگاه رفتارهای متقابل انسانی " دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو را به عهده دارد، می‌گوید که " همه لبخندها یک معنا ندارند ". " طرح ماهیچه‌ای صورت به هنگام خنده‌ای مودبانه یا لبخندی زورکی با لبخندی که از ته دل برمی‌آید، تفاوت دارد "

نتایج این بررسی احتمالا برای افرادی چون پزشکان و روانپزشکان که گاه باید بر اساس نشانه‌های کلیدی ظریف، بدانند که آیا شخص در زیر نقاب لبخند می‌کوشد درد جسمانی یا احساس دلتنگی خود را پنهان کند، از اهمیت خاص برخوردار است. با کمک نتایج این پروژه، شخصی که چیزی را در سایه لبخندی دروغین پنهان می‌کند، به اصطلاح " لو " می‌رود.

دکتر اکمن، به همراه دکتر فریسن شیوه‌ای را برای تجزیه و تحلیل طرح‌های بیش از 100 ماهیچه صورت که بیان کننده دگرگونی‌های مشخص هستند، ابداع کرده‌اند. این پژوهشگران بر پایه روش خود توانسته‌اند دقیقا مشخص کنند که هنگامی که صورت، حالت بیان عاطفی را به خود می‌گیرد، کدام یک از ماهیچه‌ها به کار می‌افتند.

در مطالعه لبخندهای دروغین مشخص شد که لبخند راستین، با دو نشانه از خنده‌هایی که احساس ناخشنودی را پنهان می‌کنند، متفاوت است. در لبخند حقیقی گونه‌ها به طرف بالا می‌روند و ماهیچه‌های اطراف چشم تنگ می‌شوند و چین‌هایی شبیه بادبزن دستی که به آن چین‌های پا اردکی هم می‌گویند در کناره‌های خارجی چشمان مشاهده می‌شوند. اگر لبخند طبیعی و از ته دل هم باشد، پوست صورت در اطراف ابرو به سوی چشم‌ها پایین می‌افتد.

در حالی که با لبخندهای ساختگی نشانه‌های محوی از احساس نارضایتی در چهره باقی می‌ماند، برای مثال چین‌های باریکی میان دو ابرو مشاهده می‌شود و این نشانه‌هاست که خنده ساختگی را از خنده طبیعی که بیان کننده مسرت و شادی است جدا می‌کند. چین‌های بادبزنی تنها در صورتی پیدا می‌شوند که خنده از ته دل باشد. ولی افتادگی پوست اطراف ابرو به این سادگی‌ها پیش نمی‌آید، مگر خنده چنان باشد که انگار " قند در دل آدم آب می‌کنند ".

اگرچه برای دریافت این تفاوت‌ها دستگاه اندازه‌گیری پیچیده‌ای به کار رفته است، ولی دکتر اکمن می‌گوید که این تفاوت ‌آنها چنان آشکارند که می‌توان آن‌ها را به منزله نشانه‌های ارتباط‌های اجتماعی به کار گرفت.

در این پژوهش دکتر اکمن و همکارانش، عده‌ای از دانشجویان پرستاری را به دیدن یک فیلم شاد و طبیعی و عده‌ای دیگر را به تماشای یک فیلم اضطراب آور از صحنه‌های سوختگی و قطع اندام‌ها بردند. پس از دیدن فیلم از دانشجویانی که فیلم اضطراب آور را دیده بودند خواسته شد که سعی کنند مصاحبه‌گران رامتقاعد کنندکه فیلمی شاد و طبیعی دیده‌اند.

یک چهارم افرادی که فیلم اضطراب آور را دیده بودند به هیچ وجه نتوانستند لبخندی بر لب آورند. ولی آن‌ها که توانسته بودند مصاحبه‌گران را متقاعد کنند، بعدا در کار با بیماران، در زمره موفق‌ترین‌ها قرار گرفتند.

این بررسی تازه، پژوهش‌های قبلی را تصحیح می‌کند. دکتر اکمن 17 شکل مختلف خنده را توصیف کرده است که بسیاری از آن‌ها در آغاز و ادامه گفت و شنودهای مردم نقش تنظیم کننده را دارد.