نگاه اجمالی
ممکن است یک نفر از خود بپرسد:
چرا دو چشم داریم؟ در صورتی که با یک چشم هم قادر به دیدن اجسام هستیم.
در این مورد پاسخ چنین است: با یک چشم فقط دو بعدی می‌توان دید، در حالی که سه بعدی دیدن فقط با دو چشم ممکن است.
نوعی آزمایش برای دو چشم داشتن انسان
یک فنجان شیشه‌ای یا چینی که دارای نقش و نگار ، یا فرورفتگی و برجستگی باشد، روی میز بگذارید و چند جسم کوچک مثلا سکه‌های مختلف ، دور آن قرار دهید. سپس از فاصله 2 متری به آنها نگاه کنید. اما نه با دو چشم ، بلکه ابتدا چپ خود را ببندید و فقط با چشم راست به آنها نگاه کنید. سپس فقط با چشم چپ به آنها نگاه کنید. اگر دقت نمایید، متوجه خواهید شد تصویری که در چشم راست شما تشکیل می‌گردد، با تصویری که در چشم چپ شما تشکیل می‌گردد، فرق دارد، یعنی در تصویر مربوط به چشم راست قسمتهایی وجود دارد که تصویر حاصل در چشم چپ آنها را ندارد و در تصویر چشم چپ هم همین طور.
اما وقتی با دو چشم به این منظره نگاه می‌کنیم، تصویر کامل است و مشخصات هر دو تصویر را به تنهایی دارد و شما سه بعدی بودن جسم را احساس می‌کنید. همچنین با یک چشم می‌توان عمق صحنه را مشخص کرد. از طرف دیگر وقتی هر یک از دو چشم شما منظره متفاوتی از یک صحنه به
مغز می‌فرستد. مغز از تلفیق آن دو ، علاوه بر سه بعدی کردن آن ، فاصله جسم را نیز مشخص می‌کند.
مقایسه دوربین عکاسی با چشم
عکسی که با یک
دوربین عکاسی برداشته می‌شود، نظیر تصویر تشکیل شده در یک چشم است. به این جهت که عمق آن به خوبی مشخص نیست، اما اگر از یک منظره در یک لحظه دو عکس بردارند و دوربینهای عکاسی هنگام برداشتن عکس در وضعیت دو چشم قرار گیرند، عکسهای حاصل نظیر دو تصویری خواهند بود که یکی در چشم راست و دیگری در چشم چپ تشکیل شده است.
اگر تصاویر را در دستگاه ساده‌ای قرار دهیم و بوسیله دیوارهای کوچکی آنها را از هم جدا کنیم تا تصویر برداشته شده با دوربین راست حتما در چشم راست و دیگری حتما در چشم چپ بیفتد. وقتی چشمها این دو تصویر متفاوت را به مغز مخابره می‌کنند، از تلفیق آنها مغز احساس سه بعدی خواهد کرد. دستگاه ساده‌ای که این کار را انجام می‌دهد،
استریواسکوپ نام دارد.
همچنین ببینید
