روزی
متوکل از ابن جهم پرسید:«در میان مردم چه کسی بهتر از همه شعر میگوید؟»
ابن جهم نام برخی از شاعران عصر جاهلیت و اسلام را برد. آنگاه متوکل از
امام هادی علیه السلام همین سئوال را کرد. امام هادی علیه السلام در پاسخ فرمود:« بهترین شاعر یکی از علویین ( نسل
امیرالمومنین ) است که این اشعار از اوست:
« گروهی از
قریش نسبت به ما فخرفروشی کردند. چون نزاع و مشاجره لفظی میان ما واقع گردید، ندایی از صومعه ها به نفع ما و علیه آن گروه فخرطلب قضاوت کرد.
تو ما را ساکت میبینی در حالی که کسانی با صدای بلند در همهی مساجد به فضل و برتری ما شهادت میدهند. همانا
رسول الله جدّ ماست و ما فرزندان او هستیم.»
متوکل از امام هادی علیه السلام پرسید:« ندای صومعهها چیست؟»
امام فرمود:«
اشهد ان لااله الاالله و اشهد ان محمد رسول الله »؛ (گواهی میدهم که خدایی جز الله نیست و گواهی میدهم که محمد فرستاده خداست)
سپس از متوکل پرسید:« رسول الله جد من است یا جد تو؟»
متوکل گفت:« او جد تو است و ما تو را از او جدا نمیبینیم.»
منابع:
بحارالانوار، ج 50، ص 190، ح 2.
مراجعه شود به:
