امام حسین علیه السلام پیش از حرکت از
مدینه به سوی
عراق، وصیت نامه‌ای مکتوب و مهرکرده به برادرش
محمد بن حنفیه سپرد که در آن این چنین آمده بود:
« این وصیت حسین بن علی است به برادرش محمد بن حنفیه. حسین گواهی می‌دهد بر وحدانیت خدا و محمد صلی الله علیه و آله بنده و رسول اوست و حق را از جانب خدا آورده است و بهشت و دوزخ حق است و روز قیامت، بی‌شک خواهد آمد و خدای متعال مردگان را زنده خواهد کرد.
اما بعد: قیام من علیه یزید نه برای ایجاد فتنه و فساد یا سرگرمی و خودنمایی، بلکه برای اصلاح امور امت جدم
رسول خدا صلی الله علیه و آله است. اراده کرده‌ام که امر به معروف و نهی از منکر نمایم و از سیره جدم و پدرم
علی بن ابی طالب علیه السلام پیروی کنم.
اگر کسی دعوت به حق را پذیرفت، خداوند سزاوارتر به قبول آن است و اگر کسی آن را نپذیرفت من صبر خواهم کرد تا خدای متعال میان من و این جماعت داوری کند، که او بهترین حکم کنندگان است. ای برادر، این وصیت من به توست. و توفیقی نیست مگر با کمک خدا. بر او توکل می‌کنم و به سوی او انابه خواهم کرد.»
منابع:
- قصه کربلا، ص 70
- بحارالانوار، ج 44، ص 329.
مراجعه شود به:
