منو
 صفحه های تصادفی
معادلات تابعی
تلسکوپ رادیویی
گردشگری
امام حسین در قرآن - بلد :8-10، شعرا: 219
محبت به خداوند
امام زمان علیه السلام در قرآن - ملک : 30
امام علی علیه السلام و برخورد کریمانه با خواسته حارث همدانی
حفظ توپ
امام هادی علیه السلام و تفسیر روزها
بررسی زندگی سیاسی امام سجاد علیه السلام
 کاربر Online
495 کاربر online

واقعه فخ

تازه کردن چاپ
فرهنگ > الهیات > دین اسلام > شیعه > کلیات > حوادث تاریخی
(cached)

خلاصه قیام حسین بن علی به همراه طالبیین که در دوران امامت موسی بن جعفر علیه السلام اتفاق افتاد و با شهادت آنان در فخ ( منطقه‌ای نزدیک مکه ) پایان یافت چنین است:

هادی عباسی که پس از پدرش، مهدی فرزند منصور دوانیقی بر تخت خلافت نشسته بود، اسحاق بن عیسی را حاکم مدینه کرد. او نیز یکی از نوادگان عمر بن خطاب به نام عبدالعزیز را به جای خود نشاند که بسیار خشن و نسبت به آل علی علیه السلام سختگیر بود و مقرر کرده بود علویان، هر روز خود را به مأمورین حکومتی معرفی کنند تا بتواند آنها را کنترل کند.
این حضور و غیاب‌ها و سخت‌گیری‌ها به اوج خود رسید. روزی چون حسن بن محمد بن عبدالله محض در معرفی حاضر نبود، حسین بن علی بن حسن مثلث و یحیی بن عبدالله محض به دربار احضار شدند و عبدالعزیز به آنها اخطار کرد که:« اگر حسن را نیاورید، حسین را هزار تازیانه می‌زنم و اگر حسن را هم پیدا کنم، گردن خواهم زد.»

یحیی قسم خورد حاضر سازد. وقتی از کاخ بیرون آمدند، حسین پرسید:«چرا قسم خوردی؟» یحیی گفت:« حسن را حاضر می‌سازم، ولی با شمشیر.» سرانجام این فشارها به‌آن جا انجامید که یحیی حسن را طلبید و ماجرا را گفت و سفارش کرد خود را پنهان سازد، ولی حسن گفت:«هرگز چنین نمی کنم و دست از شما نمی‌کشم.»

به این ترتیب، طالبیین (آل علی علیه السلام از نسل حسنین علیهما السلام که به جهت جد بزرگوارشان ابوطالب به طالبیین شهرت داشتند) برای دفع ظلم، مجبور به قیامی جدی شدند.
حسین بن علی، بزرگان آل علی علیه السلام را که سری پرشور و حماسی داشتند، جمع کرد_ کسانی همچون یحیی و سلیمان و ادریس، پسران عبدالله محض و عبداله بن حسن افطی و ابراهیم بن اسماعیل طباطبا و عمر بن حسن بن علی بن حسن مثلث و عبدالله بن اسحاق بن ابراهیم بن حسن مثنی و عبدالله، پسر امام جعفر صادق، و. . . که روی هم 26 نفر بودند. ده نفر از حاجیانی که به قصد حج آمده و اول به مدینه مشرف شده بودند و جمعی از غلامان آنها نیز به ایشان پیوستند.

سحرگاهان شمشیرکشان به مسجد النبی آمدند و مؤذن را که مشغول اذان بود مجبور کردند به جای « الصلاه خیر من النوم » همان جمله اصلی اذان یعنی « حی علی خیرالعمل » را بگوید. او هم از ترس گفت.
« عبدالعزیز عمری » که فهمید آشوب به پا شده، با ترس و وحشت فرار کرد.
حسین بن علی با یارانش نماز صبح را اقامه کرد و همه طالبیین بودند بجز « حسن بن جعفر بن حسن بن حسن» و « موسی بن جعفر علیه السلام »
پس از نماز حسین بن علی خطبه‌ای برای مردم خواند و گفت:« من فرزند رسول خدا هستم که بر منبر پیامبر و در شهر وی، شما را به پیروی از سنت او دعوت می کنم.
ای مردم! آیا به دنبال آثار به‌جا مانده از پیامبر هستید و از در و دیوار خانه‌اش تبرک می‌جویید ولی پاره‌ی تنش را تنها می‌گذارید؟!»

« حماد بربری» که رییس نیروهای مسلح حکومتی بود با مردانش به در مسجد آمدند، ولی یحی بن عبدالله محض با شجاعت بیرون آمد و او را که قصد حمله داشت، با ضربه‌ای هلاک کرد. با کشته شدن او اوضاع به هم ریخت و سایرین فرار کردند.

حسین و یارانش اگر چه بر مدینه مسلط شده بودند، ولی نه ادعای قیام و گرفتن حکومت داشتند و نه ادعای امامت؛ چون می‌دانستند شرایط زمانه و امکانات اقتصادی و اجتماعی و عِدّه‌ی آنها مناسب نیست و از طرفی به امامت موسی بن جعفر علیه السلام معتقد بودند؛ این حرکت بر اساس فشار حکومت و سختگیری‌های یک مأمور دست سوم پیش آمده بود و بیشتر رنگ و بوی امر به معروف و نهی از منکر و دفاع از ظلمی را که در حقّشان شده بود، داشت.
به همین جهت توقف در مدینه صحیح نبود وگرنه شهر پیامبر به زودی مورد تجاوز قرار می‌گرفت. از طرفی ایام حج هم بود. بنابراین همگی آنها که حدود سیصد نفر بودند به سمت مکه حرکت کردند.

حکومت عباسی نیز برای خاموش ساختن این حرکت سپاهی را به تعقیبشان فرستاد که در سرزمین فخ با هم تلاقی کردند. ابتدا یک دسته نظامی به رهبری شخصی به نام موسی به ایشان حمله کرد.
طالیین این حمله را دفع کردند، به طوری که آنها سریعاً عقب نشینی و فرار کردند. طالبیین نیز آنها را تعقیب کردند اما عده‌ی دیگری از سپاه عباسی آنها را از پشت محاصره کرد و جنگ سخت و تلخی درگرفت.
فرزندان رشید آل علی علیه السلام مردانه می‌جنگیدند تا سرانجام عده‌ی زیادی از آنان به همراه خود حسین بن علی به شهادت رسیدند. بقیه اعضای سپاه هم که عده‌ای از آنها مجروح شده بودند، به اسارت دشمن در آمدند و به دستور هادی عباسی اعدام شدند.

با آنکه ظاهرا رد پایی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در این واقعه نبود ولی خلیفه عباسی تلاش می‌کرد امام را به این جریان مرتبط سازد و اعدام نماید؛ و هنگامی که تصمیمی جدی در این خصوص گرفت، به نفرین امام به هلاکت رسید و خلافت یک ساله‌اش به پایان رسید.
شهیدان فخ مظلومانه و در راه دفاع از خود کشته شدند. امام جواد علیه السلام در مورد حادثه فخ فرمود:« برای ما پس از واقعه کربلا مصیبتی بزرگتر از حادثه فخ نبود.»
قیام حسین بن علی در ذی القعده سال 169 اتفاق افتاد.

منابع:
بحارالانوار، ج 48، ص 161- منتهی الامال شیخ عباس قمی- امام شناسی.


تعداد بازدید ها: 26995


ارسال توضیح جدید
الزامی
big grin confused جالب cry eek evil فریاد اخم خبر lol عصبانی mr green خنثی سوال razz redface rolleyes غمگین smile surprised twisted چشمک arrow



از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..