امّ المومنین میمونه از همسران پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم، فرزند حارث بن خزیمه و هند بنت عوف و از خاندانی مشهور بود و خواهران او «
سلمی »، «
اسماء » و « ((ام فضل (لبابه)|لبابه)) » از زنان نامی اسلام بودند که به ترتیب همسر «
حمزة بن ابیطالب » و «
عباس بن عبدالمطلب » بودند.
میمونه، نخست همسر
مسعود ثقفی بود و طلاق گرفت؛ سپس به همسری
ابورهم بن عبدالعزی در آمد و با او بود تا ابورهم نیز درگذشت. در سال هفتم هجری آنگاه که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در
ماه ذیقعده برای
عمره مفرده راهی مکه شد، (در تاریخ به
عمرة القضاء معروف است) به وسیله عباس بن عبدالمطلب، شوهر خواهر میمونه از وی خواستگاری کرد و او را به عقد خود درآورد.
مراسم عقد در منطقه « سَرِف » به انجام رسید. سپس به هنگام مراجعت پیامبر از سفر عمره، میمونه به همراه آن حضرت به
مدینه آمد.
میمونه زنی پاکدامن بود و علمای رجال و شخصیت‌شناسان
شیعه نیز وی را مورد اطمینان در علم حدیث می‌دانند.
ام‌المومنین میمونه از دوستداران
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بود و احادیثی در فضایل آن حضرت نیز نقل کرده است. وی آخرین زنی بود که به همسری پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در آمد.
در سال وفات میمونه اختلاف است. مشهور آن است که او در بازگشت از سفر حج در همان « سرف » در سال 51 قمری وفات یافت و پسر خواهرش
عبدالله بن عباس بر پیکر وی نماز گزارد و در مدینه به خاک سپرد.
منابع :
الطبقات، ج 8، ص 132؛ تاریخ پیامبر، آیتی، ص 75؛ اسد الغابه، ج 7، ص 272؛ ریاحین الشریعه، ج 2، ص 333
