مقداد بن عمرو کندی حضرمی، معروف به مقداد بن اسود زهری از مردم
حضرموت بود.
در یکی از جنگ های دوران جاهلیت پای مردی از قبیله کنده را مجروح ساخت و به مکه گریخت و هم پیمان اسود بن عبد یغوث زهری شد و او مقداد را به پسرخواندگی پذیرفت.
بدین جهت به مقداد بن اسود زهری شهره شد. پس از بعثت خاتم پیامبران صلی الله علیه و آله و سلم وی جزو نخستین کسانی بود که اسلام آورد و مورخان اسلامی وی را هفتمین مسلمان برشمردند. وی از بزرگان صحابه و مردی فاضل و دانشمند، شریف، شجاع و بزرگوار بود.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل است که فرمود: خداوند عزّوجلّ مرا به دوستی چهار نفر دستور فرمود و به من خبر داد که آنان مرا دوست دارند. آن چهار تن عبارت اند از:
علی ، مقداد،
ابوذر و
سلمان .
مقداد از جمله مسلمانان مکی بود که در اثر ستم مشرکان مکه به دیار
حبشه هجرت کرد. سپس به مکه بازگشت و راهی مدینه شد و در تمامی جنگهای پیامبر اسلام همچون
بدر،
احد و. . . شرکت کرد. او از تیراندازان مشهور بود.
رسول خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم، دختر عموی خود (ضباعه) دختر زبیر بن عبدالمطلب را به ازدواج او درآورد. مقداد پسری داشت به نام معبد که در
جنگ جمل در سپاه
عایشه بود و کشته شد.
پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، مقداد از معدود مسلمانی بود که از مسیر حق منحرف نگشت و در دلش هیج شبهه ای خطور نکرد. در آن فتنه دلش به سان پاره آهن بود.
او به هنگام خلافت
عثمان و بیعت مردم با او، به مخالفت برخاست و در دفاع از
علی بن ابی طالب سخن گفت.
سرانجام در سال 33 قمری در سن 70 سالگی در جرف، منطقهای در یک فرسنگی مدینه درگذشت و به مدینه منتقل و در قبرستان
بقیع به خاک سپرده شد.
منابع:
الاصابه ج 3، الاستیعاب ج 3، اسدالغابه ج 5، اعیان الشیعه ج 10، معجم رجال الحدیث ج 18،