چند دانه مغز گندم خشک ( این کار را با برنج پف کرده و یا بو داده هم می توانید انجام دهید ) را از طریق دوختن و یا چسباندن به تعدادی نخ یکسان متصل کنید . یا این کار را با بستن نخ به دور دانه ها و گره زدن آنها نیز می توانید انجام دهید . نخ ها را به یک رخت آویز طوری ببندید که دهانه ها در مجاور یکدیگر باشند . رخت آویز را به پشت یک صندلی یا میله ای آویزان نمایید به طوری که احتیاجی به نگه داشتن آن نباشد . سپس یک کش را به کمک یک دست و دندانهای خود ، به صورت کاملاً کشیده نگه دارید . در حالی که کش کشیده را نزدیک دانه وسطی گرفتید ( بدون اینکه با آن تماس پیدا کند ) یک ضربه بر ان وارد کنید .
مشاهده خواهید کرد که :
ارتعاشات کش باعث می شود که دانه مجاور آن حرکت کند . حرکت رفت و برگشت این دانه باعث می شود که به دانه مجاور خود برخورد کند و آن را هم به حرکت در آورد ، بعد هم نوبت دانه های دیگر می شود . این روند تا مصرف شدن کامل انرژی اولیه ادامه پیدا می کند . اگر کش سخت تر کشیده شده و سریعتر به ارتعاش در آید ، دانه ها بیشتر حرکت خواهند نمود و نه تنها یک دانه بلکه تمام دانه ها مسافت دورتری را پیش می روند .
توضیح :
این تجربه یک تصور و ایده ای به شما خواهد داد که چگونه صوت از جسمی که در حال ارتعاش است به گوش شما می رسد . وقتی جسمی به ارتعاش در آید صوت ایجاد می شود . جسم به ذرات کوچک و نامرئی هوا یا مولکولهای اجسام جامدیا مایعی که در مجاورت یا اطراف آن هستند ضربه می زند . مولکولهای ضربه خورده قبل از اینکه به وضعیت اولشان برگردند به مولکولهای نزدیک خود ضربه می زنند . این ضربه ها به دیگر مولکولهای همسایه هم انتقال پیدا می کند ، تا اینکه همه مولکولها حرکت کنند ، حرکتی که رو به کم شدن می رود . و به این ترتیب صوت انتقال پیدا کرده و ممکن است مسافت زیادی را بپیماید . در نهایت مولکولهای گوش شما هم ضربه می خورند و پرده گوش به ارتعاش در می آید . این ارتعاشات از طریق اعصاب مربوط به مغز فرستاده شده و در آنجا به صورت صوت نمایان می شوند .