ولید اول - مروانیان «86 - 96 ق / 705 - 715 م»
ولید اول پسر عبدالملک بن مروان، هنگامی بر تخت جلوس کرد که امپراتوری اموی به اوج خود رسیده بود و نیروی نظامی بسیار گسترش یافتهای در اختیارش داشت. او اکنون قدرت آن را یافته بود تا مسجد با شکوهی در دمشق بنا کند که به مسجد اموی شهرت دارد. پیش از آن که آتش سوزی آرایههای این مسجد زیبا را از میان بردارد، عظمت و شکوه بسیار بیشتری از وضع کنونی داشته است و به عنوان اثری جاودان در تاریخ هنر اسلامی بر جای مانده است. اما برای آن که خلیفه بتواند همه نقشههای خود را عملی سازد و به احداث بنای مسجد بزرگ در پایتخت، و تجدید بنا و نوسازی دیگر ابنیه و همچنین احداث مساجد در دیگر ایالت ها توفیق یابد، تنها هنر دوستی و آرامش داخلی کافی نبود، بلکه برای این گونه بلند پروازی ها، منابع مالی مطمئن مورد نیاز بود. خوشبختانه بر اساس سیاست مالی پدرش که با دور اندیشی همراه بود، ولید پول کافی در اختیار داشت، به ویژه به علت مسخر شدن سرزمین های تازه، افزایش درآمد «بیت المال» نیز پیش بینی میشد. سوریه و مصر نیز از برکت آرامش و آسایش آباد شده بودند، از طرف دیگر، در مورد ایالت های شرقی درآمدها رو به کاهش میرفت. افزودن درآمد ایالت های خاوری بر عهده حجاج بود که روش های خشن او تنها یک هدف را دنبال میکرد؛ رفاه کشور و بقای دولت اموی.
در دوره زمامداری ولید اول، بسیاری از کشورهای آسیایی، آفریقایی و اروپایی مسخر مسلمانان شد و یکی از طلاییترین دوران فتوحات اسلامی رقم خورد. بانی و باعث اغلب این فتوحات، بنده آزاد شدهای به نام موسی بن نصیر بود که از تنگه میان آفریقا و اسپانیا گذشت. فرماندهان و فاتحان این نبردها، خود بهرهای از این فتوحات و غنایم نبردند و در پایان عمر با بی مهری خلفا روبهرو شده و در گمنامی جان باختند.
ولید اول پس از یازده سال زمامداری مسلمانان به سال 96 ق / 715 م درگذشت.
