یکی از مشکلات ازدواجهای امروزی
مهریههای سنگین و سرسامآور است، با این توجیه که مهریه را چه کسی داده و چه کسی گرفته؟! غافل از اینکه پرداخت مهریه بر عهده داماد است و جزو بدهیهای اوست، و بعضی از فقها گفتهاند اگر قصد پرداخت آن را نداشته باشد، اصل عقد باطل خواهد بود.
مهریهای که باید موجب مهر و محبت باشد اگر مبلغش زیاد بالا باشد سبب بغض و کینه میشود.
حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام میفرماید:«در مهریه زنها زیادهروی نکنید که موجب عداوت و دشمنی میگردد.»
اساس زندگی زناشویی علاقه و عشق است نه معامله و کسب و کار. بنابراین مجالسی که برای مهربران تشکیل میشود و طرفین عقد، گویی در خرید و فروش کالایی نایاب به جدال میپردازند، ابدا اسلامی نیست؛ چرا که باید به فرمایش
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم توجه کرد که فرمود:«بهترین زنان امت من زنانی هستند که در عین اینکه زیبارویند، مهرشان کم است.»
وقتی مهریه سنگینی برای دختر قرار داده شد، خود به خود در کوران زندگی و سختیها و عصبانیتها به این فکر میافتد که اگر کار به طلاق هم کشید این مهریه زیاد پشتوانهای برایش خواهد بود؛ لذا به راحتی ناسازگاری میکند و از طلاق و جدایی واهمهای نخواهد داشت.
شوهر هم که میبیند با طلاق و پرداخت مهریه بالا، به خاک سیاه مینشیند و هستی و نیستیاش به باد میرود، هرگز حاضر به طلاق نمیشود و هر روز و هر ساعت کینه زن را در دل میپروراند و آنقدر او را میآزارد تا زن از مهریه خود بگذرد و جانش را خلاص کند.
اینجاست که به فرمایش گهربار رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم میرسیم که «زنی که مهر سنگینی دارد شوم است.»
حضرت امام رضا علیه السلام میفرماید:«هنگام ازدواج کوشش کنید بیش از
مهر السنه، مهریه قرار ندهید که معادل پانصد درهم است و باید قبل از عروسی، همه یا قسمتی از آن را به همسر خود بپردازید.»
منابع:
بحار الانوار، ج 103، صفحات 231، 236، 350، 351.
