محمد بن احمد شروانشاه
«384 370 ﻫ / 994 980 م»
پس از وفات محمد بن یزید پسر
ابوطاهر یزید، فرزند محمد به فرمانروایی
شروان رسید. وی بیشت از هشت سال امارت نداشت و با مرگ وی (345 ﻫ / 956م) پسرش احمد جانشین او شد در منازعات خانوادگی درگیر گشت و کار به مداخله
ابراهیم مرزبان فرمانروای سالاری آذربایجان رسید. شروان و
دربند به دست امیر سالاری غارت شد و احمد با قبول پرداخت خراج درخواست صلح کرد. محمد بن احمد که چندی بعد به امارت شروان رسید (370 ﻫ/ 980 م) در همان اوان امارتش بر بردعه دست یافت (372 ﻫ / 982 م). مقارن اغتشاشهایی که در ولایت باب، بر ضد میمون بن احمد ، حکمران هاشمی آنجا رخ داد، از جانب مسطوعه ولایت و با تشویق و تحریک خطیب ماجراجوی گیلانی، دعوت شد تا ولایت دربند را تصرف کند و به قلمرو خویش ملحق سازد. شروانشاه به آسانی وارد دربند شد، اما در آنجا به دنبال سوء قصدی که هواخواهان میمون به جان وی کردند، مجروح گردید و به شروان بازگشت. لیکن فتنههای دربند طولانی شد و با جلوس ( لشکری بن میمون ) در ولایت باب اختلافات دربند و
شروان شدت و دوام بیشتر یافت. این اختلافات تا سال 416 ﻫ / 1025 همچنان باقی ماند و جانشینان حاکمان هاشمی و شروان نیز با آن دست به گریبان بودند.
