سدیر صیرفی می‌گوید:
از
امام صادق علیه السلام پرسیدیم:«آیا قبض روح برای مؤمن امری ناخوشایند است؟»
فرمود:« بله، زیرا هنگامی که
ملک الموت برای قبض روح او می آید، مؤمن به خاطر آن جزع و بی تابی می‌کند.
ملک الموت به او می‌گوید:« ای ولی خدا، بی‌تابی نکن. سوگند به خداوندی که محمد را به حق مبعوث کرد، من بر تو از پدری مهربان نسبت به فرزندش مهربان‌ترم. چشم خود را بگشای و نگاه کن.»
پس
رسول خدا و
امیرالمومنین و
فاطمه و
حسن و
حسین و ائمه صلوات الله علیهم پیش چشم او ظاهر می‌شوند. ملک الموت به او می‌گوید:« اینها رفقای تو هستند.»
مومن چشم می گشاید و به آنها نظر می کند، آن گاه به نفس او ندا داده می شود که «
یا ایتها النفس المطمئنه »؛ (ای نفس مطمئن و مؤمن به محمد و اهل بیتش) «
ارجعی الی ربک راضیة » (به سوی پروردگارت باز گرد، در حالی که راضی به ولایت آنها هستی.) «
مرضیة » (و به پاداشش راضی هستی.) «
فادخلی فی عبادی » در زمره بندگانم داخل شو (یعنی در زمره محمد و اهل بیتش). «
و ادخلی جنتی » (و داخل بهشت من شو.)
در آن وقت برای مومن چیزی محبوب‌تر از خارج شدن روح از بدنش و ملحق شدنش به منادی نیست. »
مشاهده ارواح پنج تن بعد از مرگ
از امام صادق و
امام باقر علیهماالسلام روایت شده است:« هیچ روحی از جسد جدا نمی‌شود، مگر این که پنج تن (محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام) را می‌بیند، و
در صورتی که مؤمن باشد خوشحال می‌شود و اگر نباشد اندوهگین می‌گردد.»
منابع:
بحار الانوار، ج 24، ص 94، حدیث 7- کنزالفوائد، ص 386.
بحارالانوار، ج 39، ص 242، حدیث 29 - امالی بن شیخ، ص 43.
