قلاع اسماعیلیه

بدین گونه الموت رودبار، مرکز قدرت رهبران اسماعیلیه نزاریه شد که بعد ازحسن «وفات 518 ق / 1124 م»، کیاهای الموت یا خداوندان الموت خوانده می‏شدند

و به این ترتیب با تسخیر یا احداث بنای قلعه‏های متعدد و دیگر، قدرت آنها برای سلاجقه و اتابکان آنها و همچنین سایر امرا و حکام مجاور مایه وحشت بود.

این قلاع از جمله؛
لمسر در رودبار،
جیحون دژ در رودبار،
گرد کوه در فرمس،
شمکوه نزدیک ابهر،
استوناوند در مازندران،
دردهان و قلعة الناصر در خوزستان،
قلعه الطنبور در ارجان فارس، و
زوزن و خور و خوسف در قهستان قاین بودند

که در طی مدت قدرت خداوندان قوم، الموت مرکز تدارک در تمامی تعرضها و پایگاه مقاومت اصلی و عمده به شمار می‏رفت.