فعالیت نوری ،یک نگاه دقیق تر

Optical activity| a closer look

دیدیم، که فعالیت نوری، مانند انانتیومری،‌ - فقط و فقط – از کایرالیته ناشی می‌شود؛ یعنی عدم انطباق عده‌ای از مولکولها بر تصویر آینه‌ای‌شان. هر گاه که فعالیت نوری (مولکولی) مشاهده شود، باید بدانیم که با مولکولهای کایرال سرو کار داریم.
آیا عکس این هم صحیح است؟ هرگاه با مولکولهای کایرال مواجه شدیم،- با ترکیباتی که به صورت انانتیومرند- آیا باید همیشه فعالیت نوری را شاهد باشیم؟ خیر. هم اکنون دیدیم که مخلوط 50|50 انانتیومرها از نظر نوری غیر فعالند. اگر بنا باشد که فعالیت نوری مشاهده شود، در ماده مورد نظر باید مقدار یکی از انانتیومرها از دیگری بیشتر باشد| این مقدار اضافی باید به اندازه‌ای باشد تا چرخش نوری کل را بتوان به وسیلة پلاریمتر خاصی که در دسترس است تعیین نمود.

به علاوه این مقدار اضافی از انانتیومر بایستی به اندازه کافی قابل دوام باشد تا فعالیت نوری آن اندازه‌گیری شود. اگر انانتیومرها به سرعت به یکدیگر تبدیل شوند، قبل از آن که بتوانیم فعالیت نوری مربوط به یک انانتیومر را اندازه‌گیری نمائیم، تبدیل به یک مخلوط تعادلی شده – چون انانتیومرها دارای پایداری دقیقاً یکسانی هستند – که بایستی یک مخلوط 50|50 بوده و از نظر نوری غیر فعال باشد.

حتی اگر همه این شرایط مهیا شود، بزرگی – و از این رو قابلیت آشکارسازی – چرخش نوری بستگی به ساختمان مولکول خاص مورد نظر دارد. به عنوان مثال،‌ در ترکیب I چهار گروهی که به مرکز کایرال متصلند تنها از نظر طول

عکس پیدا نشد

زنجیر با یکدیگرتفاوت دارند.
این ترکیب باید طبق محاسبه چرخش ویژه بسیار کمی در حدود00001/0 داشته باشد که بسیار پائین‌تر از حدود آشکارسازی پلاریمترهای موجود است. در سال 1965 نمونه‌های انانتیومری خالصی از هر دو انانتیومرI ساخته شده (به مسأله 15 فصل (30) مراجعه نمائید) و معلوم گردید که هر دو آنها غیر فعال نوری هستند.

در إB