پس از پیروزی مسلمانان در جنگ بدر، قبایل بت پرست، یهودیان ثروتمند مدینه و یهودیان خیبر و وادی القری همه از پیشرفت روزافزون نیروهای حکومت اسلامی دچار ترس شدند.
از این میان، یهودیان قبیله بنی قینقاع که در داخل مدینه زندگی می‌کردند و قدرت اقتصادی مدینه در دست آنها بود، بیش از همه در بیم و هراس بودند و با جنگ تبلیغاتی عملا پیمان سال اول هجرت را زیر پا گذاشته بودند.
اما آتش رسمی جنگ میان آنان و مسلمانان از روزی شعله‌ور شد که یک مغازه‌دار یهودی به یک زن مسلمان اهانت کرد؛ یکی از مسلمان‌ها مغازه‌دار را کشت و در پی آن، جمعی از یهودیان بازار آن مسلمان را کشتند.

مسلمانان خشمگین، به پا خواستند و یهودیان بنی قینقاع از ترس‌شان به قلعه‌های خود پناه بردند. محاصره همه‌جانبه‌ی یهودیان، پانزده روز به طول انجامید و بر اثر این محاصره به زانو درآمدند. درهای قلعه را باز کردند، خود را تسلیم ارتش اسلام کردند و ناچار شدند اسلحه و اموال خود را بگذارند و مدینه را ترک کنند. با خروج یهودیان بنی قینقاع از مدینه، وحدت سیاسی مسلمانان با وحدت مذهبی‌شان توأم شد زیرا جز مسلمانان، گروه قابل توجه دیگری در مدینه نبود و بت‌پرستان و منافقان در برابر این وحدت ناچیز بودند.

منابع:

• مغازی واقدی، ج1، ص177
• فروغ ابدیت، ج1، ص439تا435