عمرو بن حریث می‌گوید:
در زمان حکومت علی علیه السلام، روزی به حضورش رسیدم و خواستم ببینم غذای حاکم مسلمین چیست. فضه، خدمتکار علی علیه السلام، برای صبحانه امام، کیسه‌ای آورد که در آن نانی بود از آرد غیر نرم.
به او گفتم:« چه می‌شد اگر آرد این نان را خوب می‌ساییدی و نرم می‌کردی؟»
فضّه پاسخ داد:« همین کار را می‌کردم، ولی امام مرا از این کار باز داشت. در کیسه‌اش غذای گوارا می‌گذاشتم، ولی او بر آن مهر زد تا اگر چیزی داخل آن گذاشتم معلوم شود.»
امام نان‌ها را در ظرفی گذاشت و روی آنها کمی آب و نمک ریخت. آستین بالا زد و مشغول خوردن شد. سپس دست بر محاسنش کشید و فرمود:« وقت رفتن از این دنیا فرا رسیده است و اگر به‌خاطر غذا داخل آتش شوم، زیان کرده‌ام.»

منابع:

• بحارالانوار، ‌ج 40، ص 325، حدیث7 ------ مناقب