از سطح
ناهید تا پیش از سال 1962 آگاهی نداشتیم. تا آن زمان گروهی از ناهید شناسان مانند اف، ال منزل بر این گمان بودند که سطح زهره را
آب فرا گرفته است. می پندار تا زمانی که عکسبرداری از سطح ناهید امکان پذیر نگردیده است. همچنان به قوت خود باقی بود. سفینه هائی چون
پایونیر که در سال 1960 بوسیله
ایالات متحده آمریکا به سوی ناهید روان گردید به حل این معما تا حدی نایل آمد و به کمک سیستم های مجهز به رادار از حدود 80 درصد از سطح
سیاره تا این تاریخ نقشه برداری شد.
عمده ترین عارضه ای که در سطح زهره به چشم می خورد. دشت ناهمواری است که حدود 70 درصد سطح نقشه برداری شده را پوشانیده است، بیست درصد از اراضی باقیمانده به گودال ها و مناطق پست اختصاص یافته و ده درصد دیگر به
فلات هائی متعلق است که عمدتاً در دو منطقه یکی در نیمکره شمالی و دیگری در نیمکره جنوبی قرار گرفته اند.
بررسی های انجام شده نشان میدهد که پوسته ناهید برخلاف زمین فقط یک صفحه تکتونیکی تشکیل یافته و سیاره پوسته ای تقریباً صاف و هموار برخودار است.
از آنجائی که ناهید از دریا و اقیانوس بی بهره است، لذا سطحی به شعاع متوسط2/6051 کیلومتر را به عنوان سطح مبنای ارتفاعات برگزیده و پستی های و بلندی های زهره را نسبت به آن می سنجد.
ناهید کره تقریباً کاملی است و برخلاف دیگر سیارات
منظومه شمسی در پوسته آن اثری از گود های شهابی به چشم نمی خورد، چگونگی این وضع را ظاهراً بایستی به جو بسیار انبوه آن که
شهابسنگ ها و
شخانه ها را پیش از برخورد به سطح سیاره ذوب و نابود می سازد مربوط دانست و قاعدتاً آن دسته از گودهای موجود در پوسته زهره را در ارتباط با فعالیت های آذرین بشمار آورد.
مطالب مرتبط