عبدالله بن طارق بلوی انصاری، از تبار عرب قضاعه و از هم پیمانان
قبیله اوس بود. وی از زمره مردم
مدینه بود که پس از
هجرت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به اسلام گروید و در زمره اصحاب پیامبر درآمد. در
جنگ بدر و
احد در سپاه پیامبر بود و بر ضد مشرکان شمشیر زد. عبدالله بلوی بر اثر علاقه ای که به اسلام و احکام نورانی قرآن داشت، در مدت کوتاهی قرآن و احکام اسلام را فرا گرفت و در سال سوم هجرت به عنوان معلم قرآن و مبلغ اسلام انتخاب شد. وی به همراه برادر خود، معتب بن عبید و نیز
عاصم بن ثابت انصاری،
مرثد بن ابی مرثد،
خبیب بن عدی، خالد بن بکیر و
زید بن دثنه انصاری راهی سرزمین
عضل و
قاره شد.
وقتی آنان به
رجیع رسیدند، ناگاه مورد تهاجم مردان مسلح قبایل عضل و قاره قرار گرفتند. عاصم، مرثد، معتب و خالد در همان صحنه به شهادت رسیدند و خبیب، زید و عبدالله به اسارت دشمن درآمدند.
مشرکان قبایل پیمانشکن عضل و قاره برای تسلیم آن سه اسیر به مشرکان
قریش راهی
مکه شدند. در منطقه «مر الظهران»، عبدالله بن طارق در یک فرصت مناسب خود را از بند رهانید و با مشرکان به نبرد پرداخت. مشرکان که توان مبارزهی تن به تن با وی را نداشتند، او را سنگباران نمودند تا به قتل رسید و در همان مرالظهران به خاک سپردند.
دو یار دیگر عبدالله را در مکه به مشرکان فروختند.
منابع:
الطبقات الکبری، ج 3، ص 455؛
الاستیعاب، ج 2، ص 313؛
اسدالغابه، ج 3، ص 284؛
الاصابه، ج 2، ص 28؛
