سدیر صیرفی می گوید:
امام باقر علیه السلام به من فرمود:«من مردی از اهل
مدینه را می‌شناسم که با سرعت تمام، قبل از اینکه زمین حرکتی کند و جابه‌جا شود، به سرزمین قوم
موسی رفت و نزاعی را که بین آنها بود، صلح داد و برگشت، و زمین هنوز ایستاده بود که از
فرات گذر کرد و از آن آب نوشید و به سرعت به
هند رفت و در آنجا مردی را دید که لباس ژنده ای پوشیده و دربند است و ده نفر بر او گماشته‌اند که او را در تابستان مقابل خورشید می‌گیرند و اطرافش آتش بر می‌افروزند و در زمستان آب سرد بر او می‌ریزند، و خداوند عذاب دنیا و عذاب آخرت را برای او جمع کرده است و تا قیامت به این عذاب گرفتار است. او
قابیل، پسر
آدم، و قاتل برادرش
هابیل است.»
محمد بن مسلم می گوید:«منظور امام از آن مرد که
طیّ الارض کرده، خود حضرت باقر علیه السلام است، و امام نخواسته است که از خود نام ببرند.»
منابع:
بحار الانوار، ج 46، ص 241 و 242 و 256.
مراجعه شود به:
معجزات امام باقر علیه السلام
