طایفه قاجار
«649 ق / 1295 م«
طایفه قاجار منسوب به قاجار نویان، از سرداران مغول است که در عهد غازان خان مىزیست. دستههاى مختلف این طایفه پس از انقراش دولت ایلخانان، در ممالک ارمنستان و شام مسکن گزیدند، و مانند سایر قبایل ترک به تاخت و تاز و غارتگرى مشغول بودند. امیر تیمور گورکان، پس از لشکرکشى به روم »
آسیاى صغیر« و شام، در سال 803 ق / 1401 م، هنگامى که به ایران باز مىگشت، جمعى از
طوایف ترکمان را که در شام و ارمنستان و آسیاى صغیر به سر مىبردند، با خود به ایران آورد، که طوایف روملو، شاملو، و قاجار از آن جمله بودند.
از طایفه قاجار جمعى به ترکستان بازگشتند و گروهى در اطراف گنجه و ایروان و حدود قراباغ سکنى گزیدند. هنگامى که شاه اسماعیل اول، در آغاز کار خویش، از لاهیجان به آذربایجان آمد و به جمع مریدان پدر پرداخت، گروهى از سران طایفه قاجار نیز به او پیوستند و در زمره صوفیان قزلباش درآمدند و در دوران پادشاهى خاندان صفوى، به مقامات و منصبهاى عالى رسیدند.
شاه عباس اول این طایفه را به سه گروه تقسیم کرد؛ گروهى را به نواحى مرو و شمال خراسان فرستاد، تا در برابر حملههاى
ازبکان و ترکمانان مقاومت کنند؛ گروه دیگرى را در حدود قراباغ و شمال رود ارس، در مقابل طوایف لزگى قرار داد، و دسته سوم را در
گرگان »= استراباد« گذاشت.
این طایفه چه در عهد صفوى و چه بعد از آن در تاریخ ایران نقش عمدهاى ایفا کردند؛ و در یک دوره نیز عدهاى از آنان به تاج و تخت ایران دست یافتند.
