ابراهیم بن عباس می گوید:
هرگز ندیدم حضرت رضا علیه السلام به کسی ظلم کند، سخن کسی را قطع کند، حاجت کسی را با وجود توانایی در برآوردنش رد کند، در مجلسی پاهای خود را دراز کند یا از روی بی احترامی به کسی، به جایی تکیه دهد، غلامان خود را ناسزا گوید، آب دهان خود را بیرون اندازد یا صدایش را به قهقهه بلند کند. خنده‌اش همیشه تبسّم بود. وقتی برایش سفره می‌انداختند، تمام غلامان و خدمتگزاران خود، حتی دربانان و چوپان‌ها را بر سر سفره می‌نشاندند.
خوابش بسیار کم و بیداری‌اش زیاد بود؛ بسیاری از شب‌ها تا صبح نمی‌خوابید. روزه های مستحبی بسیار می‌گرفت؛ هرگز سه روز روزه در یک ماه را ترک نمی‌کرد و می فرمود نام این روزه «روزه دهر» است: روزه در پنجشنبه اول و پنجشنبه آخر و چهارشنبه اول از دهه دوم هر ماه.
صدقات پنهانی امام بسیار بود و معمولا آنها را در شب‌های بدون مهتاب به مستمندان عطا می‌کرد.
هر کس ادعا کند که مانند او را دیده است، باورش نکنید.

مراجعه شود به:

• رفتار نیکوی امام رضا علیه السلام
• صدقه و دفع بلا

منابع:

• بحارالانوار، ج 49، ص 90، ح 4. از عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 184.