شیخ حسن ایلکانی
«757 740 ق/ 1356 1339 م»
شیخ حسن ایلکانی
شیخ حسن بزرگ فرزند
امیر حسن گورکان و از نوادگان ارغون بود. وی در دوره فترت ابوسعید، طی چند سال سه مدعی برای تاج و تخت ایلخانی تراشید. سرانجام بعد از عزل واپسین ایلخان دست نشانده خویش، جهان تیمور ، به دعوی استقلال برخاست (740 ق / 1339 م) و بر عراق عرب تسلط یافت و
بغداد را تختگاه خویش کرد. بعد از خفتی که در عهد ابوسعید ، او را مجبور به طاق همسرش بغداد خاتون کردند و ابوسعید که عشاق همسر شیخ حسن شده بود، او را به عقد ازدواج خود در آورد و در این ماجرا، پدر زنش امیر چوپان نیز جان باخت، عاقبت این دلخوشی را یافت که او هم بعد از ابوسعید با بیوه او،
دلشاد خاتون ازدواج کند. سلطنت او هفده سال به طول انجامید و دربار او، به ویژه به خاطر شعر دوستی و ادب پروری زوجهاش دلشاد خاتون کانون پرورش شعر عصر شد. شیخ حسن گرایش به
تشیع داشت. بعد از مرگ (757 ق/ 1356 م) جنازهاش را به موجب وصیت او در تربت
نجف به خاک سپردند. پس از وی پسرش معزالدین اولیس، حکومت را در دست گرفت.