شکارچیان دشتها
در
آخرین دوران یخبندان، در حدود 20000 سال قبل، مردم
سیبری از
تنگه یخ زده برینگ عبور کرده و وارد
شمال آمریکا شدند. آنها با استفاده از نوک سنگی نیزه ها،
ماموتها و
بوفالوها را شکار می کردند. از حدود 10000 سال قبل از میلاد، هوا شروع به گرم شدن نمود و حیوانات بزرگ دوران یخبندان، منقرض شدند. نوادگان آمریکاییهای اولیه به صورت
گروههای شکارچی و گردآورنده غذا، در آمدند.
|
کشتن ماموت
بعد از کشتن ماموت، افراد به شکارچیان کمک می کردند تا گوشت آن را خرد کنند و پوست آن را آماده استفاده نمایند.
|
15000 ـ 20000 قبل از میلاد
در طول آخرین دوران یخبندان، شکارچیان اهل سیبری شکارهای خود را در طول تنگه یخ زده برینگ تعقیب می کردند. این منطقه یخ زده ناحیه شمال
آمریکا را به
آسیا متصل می کند. این افراد اولین انسانهای ساکن در سرزمینهای آمریکا بودند.
9000 تا 10000 قبل از میلاد
با گرم شدن هوا، شکارچیان حیوانات عظیم الجثه برای جستجوی شکارگاههای جدید، به سمت جنوب حرکت کردند. آنها در دشتهای وسیع شمال آمریکا که در آن ماموت و بوفالو به وفور یافت می شد، مستقر شدند.
8000 قبل از میلاد
در این دوره بوفالوها بیش از دیگر جانواران شکار می شدند.
5000 تا 20000 قبل از میلاد
تغییرات ناگهانی و شدید در آب و هوا شکارچیان را به مناطق دیگر کوچ داد و شیوه زندگی را دگرگون ساخت. آنها به جای شکار به جمع آوری گیاهان پرداختند.
1000 قبل از میلاد
جوامع بسیار منظم کشاورزی در جنگل های شرقی ظاهر شدند. ساکنان اولیه آمریکا علاوه بر شکار کردن و جمع آوری گیاهان وحشی، به کشت
ذرت ،
لوبیا و
کدو پرداختند.
800 قبل از میلاد
قبیله آدنا، ساکن
دره اوهایو، از طریق شکار، ماهیگیری و کشت گیاهان و سبزیجات خوراکی از قبیل کدو،
کدو حلوایی و
گل آفتابگردان، تغذیه می نمودند.
فیلهای پشمالوی دوران یخبندان به نام ماموت، از فیلهای امروزی بزرگتر بودند. چنین حیوانات بزرگی به مقدار زیادی غذا احتیاج داشتند. این مسئله نشان داد که زمانی در نواحی کویری، محلی که بقایای ماموتها در آنجا یافت شدند، علفزارهای بسیار حاصلخیزی بوده اند.
سلاحهای اولیه
شکارچیان در
دوران کلوویس (13000- 8000 قبل از میلاد)، اولین ابزار سازی در قاره آمریکا، از سنگ هایی مانند
عقیق و
چخماق برای نوک نیزه های خود استفاده می کردند. این قطعه سنگهای ناصاف و بیضی شکل به عنوان کالا ، با کالاهای مرغوب دیگر معاوضه می شدند.
|
نوع نیزه
این نوگ نیزه در دوران معاصر و با استفاده از سنگ تراشیده شد.
|
شکار ماموت
شکار ماموت کاری خطرناک بود و به مهارت فراوانی نیاز داشت. شکارچیان ردیابهای متخصصی بودند. آنها رد ماموتها را تعقیب کرده و سعی می کردند بر سر آبگیرها در کمین ماموتها تشنه، بنشینند. فیلهای جوانتر به دلیل آنکه گوشتشان لطیف بود و آسانتر به آنها حمله می شد، بیشتر مورد هدف شکارچیان قرار می گرفتند. اما آنها ماموت های جوان را نیز نمی توانستند یکباره بکشند. شکار چیان ابتدا نیزه ها و زوبینهای سنگی خود را که نوکهای بسیار تیزی داشتند، به طرف حیوان پرتاب می کردند. هنگامی که ماموت زخمی، مقاومت می کرد، شکارچیان او را تعقیب کرده و تیرهای بیشتری به سوی او پرتاب نموده و بتدریج او را هلاک می کردند.
بعد از کشتن ماموت
وقتی ماموت کشته می شد، همه اعضاء گروه در کنار او جمع می شدند، و گوشت آنرا تقسیم نموده و پوست آنرا جدا می کردند. وقتی گوشت زیاد بود، افرار خانواده از نزدیکان خود با گوشت تازه پذیرایی می کردند و مقدار زیادی از گوشت را مصرف کرده، و خود را به شکلی آماده می کردند که بتوانند در دوران قحطی زنده بمانند. گوشت یک ماموت برای تغذیه یک خانواده شکارچی به مدت چندین ماه کافی بود. پوست، عاج و استخوانها، برای تهیه لباس، سرپناه و ابزار، مورد استفاده قرار می گرفتند.
حقایق ثبت شده
طی چند قرن، بتدریج شکارچیانی که در پی غذا از جایی به جای دیگر می رفتند، قبایل جداگانه ای با فرهنگهای خاص خود، تشکیل دادند. قبیله «سو» در دشتهای وسیع و پر از شکار شمال آمریکا، در شکار بوفالو بسیار ماهر شده بودند. مردم نواحی جنوب غربی،
پوثبلوها (دهکده هایی با خانه های چند طبقه) را ساختند و به کشاورزی روی آوردند. در شرق، قبایلی مانند
ایروکوی و
چروکی کشاورزی را با ماهیگیری و شکار همراه نمودند.
آمریکای باستان
ویژگیهای مهم آمریکای باستان
مراحل تحول در آمریکای باستان
شنیدنی ها