شهر با توپوگرافی کوهستانی

در مناطق کوهستانی به دلیل کمبود و یا نبود زمینهای مستعد کشاورزی، مناسبات تولیدی در زمینه زراعی وجود نداشته و یا اینکه در حدی نبوده است که بتواند به صورت مازاد تولیدات کشاورزی مبادله شود. از سوی دیگر، ساکنین این مناطق عمدتاً کوچ‌نشینانی بودند که به تبعیت از چرای دام، از محلی به محل دیگر کوچ می‌کردند. این عدم وابستگی پایدار به محیط طبیعی، یکی از مهمترین دلایل عدم پیدایش و تکوین کانونهای شهری در نواحی کوهستانی است.
در شهرهای کوهستانی ، ساخت فضایی به هم چسبیده و کوچه‌ها و گذرگاههای درون شهری تنگ و باریک است. شیب زیاد مهمترین عامل محدوده کننده توسعه و گسترش اینگونه شهرهاست. شهرهای مذکور تا آنجا که شیب زمین اجازه دهد، با خاکبرداری مصنوعی و ایجاد سطوح تراس مانند بر روی دامنه‌ها گسترش می‌یابند و در جایی که این امکان نباشد، دره‌های مجاور شهرها ، یکی پس از دیگری تسطیح می‌گردند و به سطوح شهری تبدیل میشوند.
از جمله شهرهای کوهستانی ایران، دماوند، سمیرم، آوج ، فیروزکوه ، رودبار، سنندج ، مریوان ، خرم آباد، ماسوله ، ایلام ، فشم ، میگون و منجیل میباشند.