حضرت امام محمد باقر علیه السلام می فرمود:
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم چنین فرمود که در روز قیامت، برای پیامبران منبرهایی از نور گذاشته می شود. سپس خدای تعالی امر می فرماید که:« ای محمد، خطبه بخوان.»
من خطبه ای می خوانم که هیچ کس مثل آن را نشنیده باشد.
آن‌گاه برای جانشینان پیامبران نیز منبرهایی از نور افراشته می شود و خدای تعالی به
علی می‌فرماید:« خطبه بخوان.»
او هم خطبه ای می خواند که هیچ کس مانند آن را نشنیده باشد.
سپس برای فرزندان پیامبران نیز منبرهایی از نور می گذارند و خدای تعالی به
حسن و
حسین می‌فرماید:« خطبه بخوانید.»
آنها هم خطبه هایی بی مانند می خوانند.
سپس جبرئیل ندا می کند:«
فاطمه، دختر محمد کجاست؟
خدیجه کجاست؟
مریم کجاست؟
آسیه کجاست؟
ام کلثوم مادر یحیی کجاست؟»
همه این زنان برمی خیزند و خدای تعالی ندا می کند:« ای اهل محشر، امروز کرامت و بزرگواری از آن کیست؟»
در این هنگام من و علی و حسن و حسین می گوییم:« کرامت برای خداوند واحد قهار است.»
خدای تعالی می فرماید:« ای اهل محشر، من امروز کرامت را برای محمد و علی و حسن و حسین و فاطمه قرار دادم. ای مردم، چشم‌های خود را ببندید که فاطمه به سوی
بهشت می رود.»
سپس جبرئیل یکی از ناقه‌های بهشتی را که با دیبا‌های بهشتی زینت شده و گلهایش از لؤلؤ و رواندازش از مرجان است، جلو می‌برد و فاطمه علیهاسلام را بر آن سوار می کند. سپس صدهزار فرشته از سمت راست و صدهزار فرشته از سمت چپ و صد هزار فرشته از پشت سر، او را تا بهشت همراهی می کنند. وقتی فاطمه به در بهشت می رسد روی مبارکش را برمی گرداند. خدا می فرماید:« چه می خواهی ای دختر حبیب من؟»
فاطمه عرضه می کند:« خدایا، من می خواهم امروز قدر و منزلتم شناخته شود.»
خدای تعالی می فرماید:« پس برگرد و نگاه کن! دست هر کس را که در قلبش محبت تو یا یکی از فرزندان توست بگیر و داخل بهشت کن.»
امام باقر می فرمود:« به خدا قسم در آن روز، فاطمه
شیعیان و دوستداران خود را جدا می کند، درست همان گونه که پرندگان دانه های خوب را از دانه های بد جدا می‌کنند.
شیعیان به سوی بهشت می روند ولی آنها نیز وقتی به در بهشت می رسند، تقاضا می کنند که قدر و منزلت‌شان شناخته شود. خدای تعالی به آنها نیز می‌فرماید:«نگاه کنید؛ هر کس شما را به خاطر فاطمه دوست داشته، اطعام کرده، لباس پوشانده، آبی داده یا به خاطر او از شما دفاع کرده، همه و همه آنها را به بهشت ببرید.»
و البته در بین مردم کسی باقی نخواهد ماند مگر کسی که به مقام والای فاطمه علیها سلام شک داشته یا کافر یا منافق باشد. و آنها وقتی در آتش می‌افتند، از روی حسرت می‌گویند ما را کسی شفاعت نکرد و دوستی نداشتیم. اگر به دنیا برگردیم از مومنین خواهیم شد.»
اما هیهات، هیهات، اگر برگردند باز هم تکذیب می کنند.
منابع:
- بحارالانوار، ج 43، ص 64، ح 57.
مراجعه شود به:
